Misschien komt het door de film- en televisiebewerkingen die ze van het oer-Hollandse werk van Annie M.G. Schmidt maakte dat Tamara Bos zo goed aanvoelt wat het Nederlandse publiek wil zien. Zonder te vervallen in te zoete nostalgie raakt Hema de musical feilloos aan het ‘Nederlandgevoel’. De worsten, de stamppot, Sinterklaas, Jip en Janneke, de ‘tompoezenblues’ – het zit er allemaal in, veel Hollandser kun je het niet krijgen.

Met haar debuut als musicalschrijfster heeft Bos (Minoes, Het paard van Sinterklaas, Annie M.G.) zich niet laten leiden door de doorgecomponeerde musicals zoals Van den Ende die uit Amerika importeert. Hema de musical is muziektheater in de traditie van Schmidts Heerlijk duurt het langst, een romantisch feel good-verhaal verteld met Hollandse nuchterheid, humor en liedjes. Net als Schmidts musicals niet werden gespeeld door musicalsterren, bestaat de cast van Hema de musical uit een bont amalgaam van muzikale acteurs en theatermakers. Wat liedjes betreft leunt de voorstelling op de Britse Christmas Pantomimes: nieuwe teksten op bestaande melodieën – van Tearoom tango tot Midden in de winternacht.

Met deze ingrediënten vertelt Bos het verhaal van het personeel van Hemafiliaal Nieuwendijk in de winter van 2001-2002. De Twin Towers liggen in puin, de euro wordt ingevoerd en het huwelijk van Willem Alexander en Maxima is aanstaande. Om haar inburgering te voltooien besluit ‘Max’ incognito te solliciteren bij de Hema, aanleiding tot het nodige tumult, maar ook een boel Hollandse gezelligheid. Waar de voorstelling aanvankelijk wat schokkerig en met soms wat al te flauwe grappen op gang komt, zit de schwung er vanaf het midden van de eerste helft goed in. Huwelijksproblemen, een zwangerschap, niet beantwoorde liefdes – ze worden met vaart gespeeld, gedanst en gezongen door de energieke cast, die het genre nu en dan vrolijk op de hak neemt met onhandige spagaten en zelfaangekondigde tijdsprongen. Regisseur Geert Lageveen treft de luchthartige toon die ook zijn werk bij Orkater typeert: vrolijk en met een fijn laagje ironie. De swingende rookworsten en tompoezen sluiten er prima bij aan, het legertje Hemamedewerkers dat verkleed als kerstengelen ‘Midden in de winternacht, ging de Hema open’ zingt, gaat er moeiteloos in op.

Maaike Martens is geweldig als de stagiaire Ramona slash Max die met consequent volgehouden Spaanse tongval de andere medewerkers om haar vingers windt; Sytske van der Ster is een mooie wispelturige tiener, één brok hunkering en beweging, en Joep Onderdelinden is geestig als de eenzame filiaalmanager Van Seumeren en als kroonprins Wim Lex die zijn vurige aanstaande soms nauwelijks begrijpt. Grote verrassing is Wimie Wilhelm als Tilly van de gordijnen, vastbesloten haar pensioen zo lang mogelijk uit te stellen. ‘Je wordt geboren, je gaat dood en ergens daar tussen ga je met pensioen,’ probeert Van Seumeren haar te overtuigen, maar Wilhelm bast er met haar zware stem dwars doorheen. Met haar ‘ik zeg waar het op staat’-houding komt het grootste deel van de lachsalvo’s op haar conto. No nonsens, dynamisch en geladen met een grote stoot energie, dat is deze nieuwe voorstelling van Bos theaterproducties. Zoals Minoes eindigde met een bruiloft, zo eindigt Hema de musical met de Royal Wedding. Op en top feel good, op en top Hollands. Het moet raar lopen als dit niet de musicalhit van dit seizoen wordt.