In het CV van Anne Faber staat een citaat van een voormalig werkgever: ‘Anne, jij mag nooit weggaan, want jij bent de lijm tussen de mensen.’ En hoewel iedereen die haar gekend heeft dat zal beamen, kon niemand bevroeden op welke grote schaal die woorden bewaarheid zouden worden. Toen Anne verdween, verbond ze een paar weken lang iedereen in Nederland. Ze was onze collega bij Het Huis Utrecht.
Er is een foto van Anne die is gemaakt toen ze in het Mauritshuis in Den Haag stage liep (Kunsten ’92 postte hem op zijn website). Anne staat op de achtergrond terwijl Lodewijk Asscher in de Gouden Zaal voor een camera aan de tand wordt gevoeld. Anne houdt het scherp in de gaten, maar kijkt ook een beetje eigenwijs, alsof ze er het hare van denkt. Betrokken maar met de nodige afstand, een halve glimlach op haar mond die zowel vriendelijkheid als scepsis kan betekenen.
De eerste stappen die Anne in de theaterwereld zette, kenmerkten zich door die combinatie van nieuwsgierigheid en eigengereidheid die eigenlijk altijd de voorbode is van een succesvolle loopbaan in de kunstensector. Ze wist al snel dat ze een rol in het management van een grote kunst- of cultuurinstelling wilde gaan spelen – ze had zelfs al heel specifiek als toekomstdroom het directeurschap van Het Rijksmuseum voor ogen. Ze studeerde Bedrijfskunde aan de Radboud Universiteit in Nijmegen, met kunstvakken ernaast, omdat ze daarmee op de arbeidsmarkt de meeste kans dacht te maken. Tijdens haar studie bereidde ze zich via stages en extra-curriculaire activiteiten zo goed mogelijk voor op een baan binnen de kunstensector: zo zette ze zich in voor de expocommissie van Cultuur op de Campus, de culturele studentenorganisatie van de Radboud Universiteit en deed ze mee aan een kunstproject voor het Mauritshuis dat werd georganiseerd door de Erasmus Universiteit.
Na haar studies (ze rondde na haar Bachelor ook de Master Cultural Economics and Cultural Entrepreneurship aan de Erasmus Universiteit af) kwam Anne al snel bij Het Huis Utrecht terecht. Annes ambities waren duidelijk groter dan haar functie als secretariaatsmedewerker en directie-assistent – binnen enkele maanden begon ze met enkele van de jonge theatermakers gesprekken te voeren om zich als zakelijk leider te kunnen bekwamen. Alles wees erop dat ze zich vlot op dit vlak zou gaan ontwikkelen, maar het verhaal van Anne Faber is er een van tragisch onvervuld potentieel. Anne ging op vrijdagmiddag 29 september fietsen en kwam niet meer thuis. Na twee weken zorgen, zoeken en vrezen werd ze levenloos gevonden als slachtoffer van een misdrijf.
Ter ere van Annes torenhoge ambities en tomeloze levenslust stelt Het Huis Utrecht een stipendium in voor jonge talenvolle zakelijk leiders. Met dit stipendium willen we de ambities van Anne voort laten leven in een bijdrage aan de ontwikkeling van nieuw talent. Het is een bescheiden poging om Anne toch nog een plek te geven binnen de podiumkunsten.
Cobie de Vos is directeur van Het Huis Utrecht. Zij schrijft namens het hele team van Het Huis.
Dossiers
