Met Sunday Neurosis openen choreograaf Jiří Pokorný en mime-regisseur Radim Vizváry de nieuwe editie van Here We Live and Now, een samenwerking van Korzo Producties en het Nederlands Danstheater. Vanuit hun verschillende artistieke disciplines zoekt het duo in Sunday Neurosis toenadering met de problematiek van verschillende neurotische condities als inspiratiebron.
Jiří Pokorný maakte de afgelopen jaren verschillende stukken waaronder het geslaagde, op Jheronimusch Bosch’ schilderijen geïnspireerde Humpback Runner voor NDT2. Hij danste bij het Nederlands Danstheater en KiddPivot Frankfurt, het gezelschap van Crystal Pite en tijdens Here We Live and Now staat hij voor het eerst sinds jaren weer zelf op het toneel. De Tsjech Radim Vizváry werkt als mimeperformer, regisseur en choreograaf en heeft in Praag zijn eigen mimegroep.
De geluidscompositie van Sunday Neurosis laat fluitende vogeltjes horen en verkeer dat op de achtergrond passeert. Het toneel is kaal en daardoor wordt de aandacht meteen op het doorschijnende koffertje dat in het midden van het speelvlak staat gevestigd. Gevuld met pruiken, verschillende ledematen en een hoofd, en kledingstukken voor een vrouw, biedt het ruimte voor allerlei speculaties.
De makers laten tijdens Sunday Neurosis ruimte voor elkaars eigenheid. Pokorný heeft zich in lange zwierige bewegingen rondom het centrum bewogen. Vizváry’s gezicht verkrampt na verloop van tijd, net als zijn handen. Zijn uitdrukkingen zijn zeer expressief, toch dringt de intensiteit van zijn emoties door het masker van onbehagen. Herkenbaar uit Pokorný’s eerdere werk is de wijze waarop tijd en licht een wezenlijke rol speelt. Het koffertje lijkt aanvankelijk een punt van twist te vormen, maar Sunday Neurosis krijgt later een verrassende wending.
TEST2SET van NDT1-danser Luca Tessarini is een verdere uitwerking van een kort stuk dat hij eerder voor Switch maakte, de jaarlijkse fundraiser van NDT met werk van de eigen dansers. Net als voor de titel van TEST2SET, heeft Tessarini voor het door Katherine Cowie en Daan Visser gedanste duet een palindroom als uitgangspunt genomen. Het stijlfiguur vormt de grondslag van de choreografie waarvan de ontwikkelingen tussen de twee vanuit beide perspectieven worden getoond. Onder een hemel van hangende stoelen vindt een eerste ontmoeting plaats. In het duet komen allerlei ervaringen die in een relatie kunnen voorkomen voorbij, zoals het aantrekken en afstoten, toenadering zoeken of juist beklemming ervaren. TEST2SET is helder geconstrueerd en er zitten mooie momenten in, maar heel verrassend is het duet niet.
Het meest overtuigende van de avond is het sterke duet Vestige van Astrid Boons. Boons is dit jaar als gastdanseres verbonden aan NDT1 en Tanztheater Wuppertal. Recentelijk ontving zij voor haar eigen werk de BNG Bank Dansprijs voor opkomend choreografietalent en een nominatie voor de Haagse Piket Kunstprijs 2017 voor jonge, veelbelovende kunstenaars. In het klein half uur durende Vestige dat Boons samen met Maria Chiara Mezzadri danst, laat zij zien waar dat enthousiasme voor haar werk op gebaseerd is.
Vestige is een pure bewegingsvoorstelling die fascineert vanaf het begin. Wat gebeurt er als het lichaam haar menselijkheid verliest, vraagt Boons zich af in deze voorstelling. In de krachtige openingssolo is te zien hoe een danseres die haar lichaam volledig onder controle heeft tegelijkertijd toch overtuigend kan laten zien dat de sturing haar soms uit handen glipt. De solo eindigt uiteindelijk naast het verstilde lichaam van de tweede danseres, Boons, dat al die tijd al achter op het toneel lag. Vanuit die positie proberen beiden langzaam maar zeker weer greep te krijgen op hun lichamen, hun bewegingen, hun zijn. Eerst zoeken ze daarvoor steun bij elkaar. En even lijken ze een lichaam te vormen waarbij het onderlichaam van de een zich langzaam naar voren werkt en het gezicht van de ander erboven bungelt.
Het is een mooi beeld dat door subtiele verschuivingen langzaam maar zeker uit elkaar valt. Met een grote intensiteit worstelen de danseressen vervolgens los van elkaar tussen het hervinden en snel weer verliezen van een tijdelijke staat. En ondanks de op momenten schijnbaar vruchteloze pogingen om iets te bereiken is de drang om door te gaan en zich te onttrekken aan deze onbeheersbare situatie sterk. Als de danseressen zich later tegen de kale achtermuur omhoog houden, ontvouwt zich een mooi lijnenspel. Langzaam wentelen zij zich tegen de muur, armen reiken uit maar de benen blijven genoodzaakt de instabiele lijven te ondersteunen. Zo toont Vestige een trage maar zeer intrigerende fysieke reis.
Foto Sunday Neurosis: Robert Benschop
