Carmen, Paquita, Bolero is het nieuwe avondvullende programma van het Nationale Ballet dat gisterenavond zijn première beleefde in het Muziektheater in Amsterdam. De drie op zichzelf staande stukken zijn gecombineerd vanwege de Spaanse elementen die elk stuk bevat. Behalve spectaculair en technisch perfect ballet biedt dit ook een interessant zicht op hoe klassieke stukken vertaald kunnen worden naar het hier en nu.
Voor Paquita, waarmee de avond opent, heeft productieleider Rachel Beaujean de bestaande choreografie van Marius Petipa aangehouden. Haar interpretatie biedt ruim een half uur aan virtuoos ballet, uitgevoerd in rijkelijk versierde kostuums. Zowel vooraanstaande solisten als leerlingen van de Nationale Balletacademie krijgen de kans hun virtuositeit te tonen. De developés in het duet van Matthew Golding en Anna Tsygankova doen de adem inhouden. Maar hoe knap ook, erg veel emotie of theatrale zeggingskracht bevat Paquita niet.
Bolero daarentegen is een dappere en compleet nieuwe choreografie op de bekende compositie van Ravel. In catsuits en zonder spitzen vormen de achtentwintig dansers – veertien vrouwen, veertien mannen – een geheel dat wonderlijk genoeg zowel sensueel als mechanisch overkomt met veel achterom krullende bovenruggen en handen, maar ook strak scharnierende ledematen. Het Spaanse element is in geen velden of wegen te bekennen, maar dat maakt de choreografie van Krzysztof Pastor er niet minder hypnotisch om.
Carmen ten slotte, gedanst op Shchedrins interpretatie van Bizets origineel, is het duidelijke hoogtepunt van de avond. Choreograaf Ted Brandsen heeft het klassieke verhaal van de fatale vrouw die ten onder gaat aan haar eigen losbandigheid, een hedendaagse lezing gegeven. Vertolkt door stersoliste Igone de Jongh is Carmen niet de gewetenloze verleidster, maar een zelfstandige vrouw wier geliefde José het onderspit delft doordat hij zich te afhankelijk opstelt. Eigenlijk heeft deze vertelling van een ongelijkwaardige relatie de toch enigszins in ere gehouden originele setting met Spaanse jurken en soldatenuniformen, niet meer nodig.
Het randje zuidelijk temperament zal zeker publiek trekken, maar het is juist de hedendaagse eigenheid van vooral Bolero en Carmen die dit prachtige programma hun kracht geven.
Het jaarlijkse Afrovibes Festival trapte zijn twintigste seizoen af met een rijk gevuld programma in een stampvol Frascati. De voorstelling met acht dansers van de Rwandese choreograaf Wesley Ruzibiza opende de avond met verve. (meer…)
Ik had het Maurice Ravel gegund dat hij wist hoe een kunstenaar uit Zuid-Afrika zijn Bolero bijna honderd jaar na de compositie zou omarmen. Voor Gregory Maqoma is het bezwerende ritme van Ravels balletmuziek de basis voor een emotionele rite, een lied voor overleden zielen. Met dans van het Vuyani Dance Theatre, dat Maqoma in 1999 heeft opgericht, en de krachtige harmonieën van vier zangers is Cion; Requiem of Ravel’s Bolero een monument van de nieuwe artistieke kracht van het Zuid-Afrika van nu. Met dank aan William Kentridge, een van de kunstenaars die in het Holland Festival centraal staan. (meer…)
Het Parijse Opera Ballet en performance kunstenares Marina Abramović lijkt een onverwachte combinatie op het eerste gezicht. Maar met de uitnodiging van het gezelschap aan choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui en zijn artistieke partner Damien Jalet om een nieuwe interpretatie van Ravels Boléro te vinden, kwam een unieke samenwerking tot stand. Met beide choreografen ontwikkelde Abramović […]
