Een première van de extravagante entertainer Sven Ratzke is altijd wel ‘een dingetje’ in Amsterdam. De Duitse Nederlander of Nederlandse Duitser is de knuffelbeer van alles dat binnen de grachtengordel cultureel van enig belang is, of dat zichzelf toedicht. Schrijvers, media-BN’ers, museumdirecteuren en vele collega-artiesten, ze komen in groten getale naar de hogepriester van de grote gebaren, de harde uithalen, de geile blikken en van de buitenissige, soms ook nogal bespottelijke theatrale uitdossingen.

Alles is over the top bij Sven Ratzke, inmiddels een van onze meest bijzondere culturele exportproducten. Behalve voor de kleding, geldt dat ook het volume, de mimiek, het flirten met zijn publiek en zijn behaagzieke poses. Homme Fatale heet zijn nieuwe show, die zaterdag de Nederlandse première beleefde in De Kleine Komedie. Na de Engelstalige en Duitse premières in respectievelijk New York en Berlijn.

Zijn opkomst is als altijd: de haren wuft omhoog geföhnd en gelakt, een sardonische grijns, de ogen licht hysterisch, hier lijkt gevaar het podium op te komen. Een homme fatale die de vloer met ons gaat aanvegen. Muzikaal gebeurt dat ook, meteen al met het eerste nummer: ‘Elegant Man’. De tekst is van hemzelf. En dan is ook direct duidelijk dat de driemansband achter hem, opnieuw fenomenaal goed, strak en creatief is. Zoals ze ook was in Starman, waarin Ratzke David Bowie speelde en zong. Een rol die hem op het lijf was geschreven, vanwege de androgyne overeenkomsten.

Christian Pabst – opvolger van Charly Zastrau die hem in voorgaande shows begeleidde – is nu de nieuwe toetsenist en arrangeur naast Haye Jellema (percussie) en Florian Friedrich (bas). Zij stuwen gedrieën Ratzke naar grote hoogten in eigen nummers en in eigenzinnige en soms bloedstollend mooie versies van songs van Lou Reed (‘Satellite Of Love’), David Bowie (‘The Man Who Sold The World’), Iggy Pop (‘Lust For Life’) en Joy Division. Van de laatste groep heeft Ratzke ‘Love Will Tear Us Apart’ vertaald in het Duits: ‘Wenn Liebe uns zerreisst’. Dat nummer alleen al is het geld waard van je ticket voor Homme Fatale.

Het verhaal dat als vehikel is bedacht om deze nummers te laten horen is weer als een lsd-trip. Wanneer Ratzke in bad zit en in slaap dommelt, krijgt hij bezoek van Mefisto, de duivelsfiguur uit de Faust van Goethe. Die neemt hem mee in de nacht van Amsterdam, Parijs, Rome, New York en Berlijn en laat hem de fatale mannen ontmoeten en ook nummers van hen zingen. Hij belandt op duistere plaatsen, in een schilderij van Miro, een lugubere cocktailbar aan de Seine en met de Italiaanse acteur Marcello Mastroianni in Cinecittá bij Rome.

Inmiddels is een dergelijke verhaalmix van onwaarschijnlijkheden, absurditeiten en werkelijkheden Ratzkes handelsmerk geworden. Bij vlagen geestig, bij vlagen te onzinnig en niet interessant. Het verhaal is, net als het in Diva diva’s en soms ook Starman was, zijn achilleshiel. Muzikaal en theatraal zijn Ratzke en zijn band spannende hommes fatale en die spanning zou je ook in zijn vertellingen willen voelen.

Foto: Hanneke Wetzer