Met hun theatrale concert Hier dooft niets willen De Andersons (Roel Dullaart en Anna Ågren, in deze tour bijgestaan door gitarist Thomas Bollen) een oproep doen tot verwondering als tegengif voor de onverschilligheid.
Volgens de ondertitel is dat immers waar dit concert over gaat; verwondering. Een vrij breed en weinig bijzonder thema dat bij hen, net als bij zoveel kunstenaars, ten grondslag ligt aan hun maakproces. De Andersons zingen in liedjes, die qua sfeer af en toon doen denken aan het Amerikaanse duo The Civil Wars, over zaken waarover ze zich verwonderen, zoals Nederlands jongste ex-non en oude mannen.
Het concept ‘verwondering’ wordt helaas nauwelijks bevraagd, en we komen er ook niet achter wat verwondering nou eigenlijk is voor De Andersons en waaróm ze die oude mannen nou in godsnaam zo wonderlijk vinden. Het is geen voorstelling over verwondering, maar over zaken die hen verwonderen. Een kleine maar toch belangrijke nuance.
Hun liedteksten zijn poëtisch met hier en daar prachtige vondsten, al neigen ze af en toe een beetje naar clichés. Een lied gezongen door een seksueel agressieve vrouw die graag mannen wil verslinden met huid en haar hebben we al wel een keer of wat gehoord, en liedjes vanuit het standpunt van God zijn de laatste tijd ontzettend populair. Over het algemeen echter zijn ze prettig om naar te luisteren.
Roel Dullaert weet met zijn open blik en vooral met zijn rust te overtuigen en zelfs te raken. Als hij het prachtige liedje ‘Eb’ van Thijs Maas zingt, komt hij bovendien voor het eerst iets dichter bij de kern van wat verwondering nou eigenlijk echt is. Ågren staat zelden stil. Haar explosieve uitstraling maakt dat we als publiek maar weinig kans krijgen om haar echt een beetje te leren kennen. Pas tegen het einde, in een wiegenlied voor haar overleden vader, laat ze een heel klein beetje kwetsbaarheid zien. Haar performance zou met iets meer rust en breekbaarheid nog sterker worden.
De première werd gevierd in Het Rijk van de Keizer, een oud munitiedepot in Amsterdam. Deze locatie was bewust gekozen aangezien De Andersons deze tour, buiten enkele kleine theaterzalen, meerdere bijzondere locaties als deze aan zullen doen. Het huiskamergevoel komt hun concert absoluut ten goede. Hierdoor houdt het een ongedwongen sfeer en een lage drempel.
Ook zullen ze elke voorstelling een andere bijzondere gast meenemen, met wie ze zijn of haar verwondering zullen bespreken. Bij de première was dat niemand minder dan Jacques Klöters. Even waanden we ons in een aflevering van Andermans Veren. Klöters wist het publiek te doen schaterlachen met zijn anecdotes en te ontroeren met een prachtig liedje van Willem Wilmink. Het gastoptreden werd daarmee meteen het hoogtepunt van het concert. Gevaarlijk, het is maar de vraag of bij een mindere gast de hele voorstelling tot het einde weet te boeien.
In zijn optreden herhaalde Klöters de definitie van cabaret zoals deze ooit door Wim Ibo werd geformuleerd: ‘Professionele literair-muzikale theaterkleinkunst in een intieme omgeving voor een intelligent publiek’. Hier dooft niets past absoluut binnen deze definitie, en hoewel een grote lijn in de voorstelling ontbreekt, zullen liefhebbers van luisterliedjes in ‘literaire salon’-stijl niet teleurgesteld worden.
Foto: Roxanne Hellevoort
Anna Agren
Roel Dullaart
Thomas Bollen
auteur: Anna Agren
Roel Dullaart
Roxanne Hellevoort
muziek: Roel Dullaart
Mirek Walton
productie: Anna Agren
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
Niets wordt aangekondigd als een speels en filosofisch verhaal voor kinderen van 4 tot 104 jaar. Een kat en een hond wandelen door een leeg landschap. Er ontstaat langzaam een gesprek over dat niets, dat van niemand is. Best wel een interessant uitgangspunt, denk je, maar het resultaat valt toch wat tegen. Alleen de tekeningen en het tekeningenspel van Gerda Dendooven overtuigen. (meer…)
Geheel tegen haar eigen verwachting in, bereikte Soundos El Ahmadi in 2017 de finale van het tv-programma Expeditie Robinson. Wat ze daarvan heeft geleerd, zo vertelt ze in Niets te verliezen, is dat ze moet ophouden met zichzelf te onderschatten. Ze laat zich dan ook niet langer van de wijs brengen door de vele haat die haar publieke optredens oproepen. Soundos is een krachtige persoonlijkheid, wen er maar aan. (meer…)
Er werden dit weekend nogal wat taboes geslecht in de Nederlandse theaterzalen. Het Ro Theater behandelde misbruik in de kerk en Bellevue Lunchtheater pedofilie. Acteur en theatermaker Raymi Sambo vroeg aandacht voor de schaamtecultuur rond aids in de Antilliaanse gemeenschap. ‘Je moet de waarheid omarmen,’ roept hij in de rol van de vrijgevochten Julius. Julius wil een uit […]
Wie groots geleefd wil hebben, moet groots sterven. Wie een martelaar wil worden (en wie wil dat niet?) moet voor een hoger doel zijn gestorven. Dat is de overtuiging van de meeste personages in Niets is onmogelijk, door een Vlaams gelegenheidscollectief bestaande uit spelers van Olympique Dramatique, Lazarus en Toneelhuis. En dus kiezen ze een […]
Het lijkt bijna of de recensent en ik een andere voorstelling hebben bijgewoond. Zeker nu hij claimt dat het “geen voorstelling is over verwondering”. Wat de voorstelling inderdaad niet geeft is een letterlijke betekenis van het woord “verwondering”.
Maar als Wim Ibo’s formulering van Cabaret klopt, begrijp ik niet waarom de recensent het beter had gevonden als die letterlijke betekenis van het woord “verwondering” in de voorstelling uitgelegd had moeten worden. Het mooie aan goed cabaret is denk ik dat er (terecht) iets van het publiek verwacht kan worden.
Doordat de Andersons de aandacht vestigen op concrete voorbeelden die (hen) “verwonderen”, wordt naar mijn idee het begrip juist klein, tastbaar en kon het publiek zondag juist meekomen met hun gevoel van verwondering.
Wat de recensent vergeet te vermelden is dat de Andersons niet slechts opnoemen WAT hen verwonderd, maar ook WAAROM. Daardoor komen ze naar mijn idee juist wel tot de kern! Zo verwonderen zij zich niet om een jonge ex-non, omdat ze ex-non is, maar omdat ze uit een (afgesloten) wereld komt en plots volledig “opnieuw” moet beginnen. Hoe doet ze dat? Wat voor invloed heeft dit op de keuzes die ze hierna maakt in het leven? De Andersons weten dat op zo’n manier te brengen, dat het publiek zich kan verwonderen over de betekenis van kleine handelingen, zoals het kopen van schoenen, of het kopen van een tube lippenstift.
Ze doen dat in mijn ogen op een oprechte, non-pretentieuze manier. Zonder al te “politiek” te worden. Daarom begrijp ik niet waarom de recensent kiest voor de omschrijving ” ‘literaire salon’-stijl”.
Een punt van kritiek vond ik wel dat het optreden van Klöters iets te lang duurde binnen de voorstelling, iets wat meerdere mensen die ik tijdens de première avond sprak met mij eens waren. Veel mensen (waaronder ik) vonden Klöters leuk, maar zeker niet het hoogtepunt. Zijn optreden kwam meer overeen met wat tegenwoordig als cabaret wordt gezien; grappig, maar vooral luchtig. Het was een leuke afwisseling.
Ik ben het met de recensent eens dat het hebben van een gast van invloed is op de voorstelling als geheel. De ene persoon spreekt meer aan dan de ander of stelt zich meer open. Dat is het risico van het verkennen van onbekend terrein. De recensent noemt dit echter “Gevaarlijk” en dat vind ik kwalijk. Juist in deze tijden van bezuinigingen waarin theatermakers, filmmakers, of makers van videogames kiezen voor “zekerheid” is het een verademing dat er nog groepen als De Andersons zijn die nog risico’s durven te nemen.
Ik heb onafgebroken genoten. Van de Andersons en ook van Klöters. Een interessante warme gast bij een trio energieke enthousiaste artiesten. Wat een power. Wat een blijdschap. Wat een geweldige teksten en bijzondere composities.. Je kunt je ogen en oren er niet vanaf houden. Geweldig. Een belevenis. Aanrader. Ga zo door.
Beste mensen, we zijn het volledig eens met de tekst die Aike de Vries hier geschreven heeft. Bedankt Aike voor jou reactie op de recensent.
Dit was voor ons een heerlijk ontspannen moment geweest.
In onze tijd staat doelmatigheid weliswaar hoog in het vaandel, maar ik verwacht op een premiere vooral een creatieve uiteenzetting!! En dat zowel de integriteit als de creativiteit door De Andersons rijkelijk over ons is uitgestort, over een thema waarover de hele wereld het zou moeten hebben, maakt het voor mij tot een fantastische voorstelling. Ik ben op meerdere locaties geweest en elke keer opnieuw word ik weer blij van de vurigheid, de integriteit, de muzikaliteit, de openheid, de gevoeligheid, kortom de creativiteit, waarmee De Andersons een zoveel bezongen en beschreven thema actueel en urgent weten te maken. En de gulheid waarmee ze hun podium met allemaal mooie mensen willen delen ontroerd me elke keer weer. Het maakt elke voorstelling weer nieuw en waardevol. Ook en in het bijzonder deze premiere!! Dank aan Anna en Roel en Thomas. Ik misgun hen geen enkel moment van deze fantastische avond. De sfeer die zij zorgvuldig hebben voorbereid en hun fantastische optreden hebben me weer doen verwonderen over het feit dat het gewoon KAN: Je kunt met een groep mensen bij elkaar zijn en je verbonden voelen en even opgetild uit de dagelijkse overdosis aan kleinzieligheid en negativiteit. Het is hen weer voor 99,9 % gelukt! Er is hoop in en voor deze wereld met mensen zoals De Andersons!
Prachtige voorstelling, mooie opbouw qua tempo van de liedjes. De teksten zijn pareltjes… na ideder lied was het een moment muisstil in de zaal…. daarna barstte een enthousiast applaus los. Liedjes die je raken…. mijn complimenten voor de Anderssons.
Wat ben ik het eens met al deze warme woorden die door mijn voorgangers zijn geschreven.
Tegen de recensent zou ik willen zeggen;
ga nog eens naar de voorstelling en laat je verwonderen door ècht te luisteren.
Andersons dank je wel, het was geweldig !
Ook al ben ik niet objectief omdat ik heb meegeschreven aan deze voorstelling, ik wil heel graag kwijt dat ik mijn ogen niet kon geloven toen ik deze recensie las. Hoe kan een beleving van dezelfde middag zo afwijken? Ik heb van begin tot eind genoten van muziek, gelaagdheid, connectie en verhalen.
Dat ik me absoluut niet kan vinden in de inhoud van deze recensie is echter tot daaraantoe, recensies zijn immers een weergave van de mening van een individu en over smaak valt niet te twisten. Waar ik me daarentegen wel enorm aan stoor is het niveau van schrijven van dit stuk. Is deze recensent wel recensent?
Lieve Andersons,
Wij hebben genoten van de voorstelling de prachtige locatie en de fantastisch vegetarische keuken !
Jullie zijn een een geweldig inspirerend stel samen waar het enthousiastme van afspat ! De liedjes waren mooi en gevoelig gezongen het bijzondere liedje aan je vader voelde voor mij als een ‘ Ode aan alle Vaders ‘ Een lied van hart tot hart ! Dank je wel lieve schat!
De gastspreker was voor ons geen onbekende echt een verrassing! En voor de mensen die andere verwachtingen hebben gehad ten spijt !
,De Andersons zijn anders ,gelukkig maar ! En tot slot zou ik willen zeggen aan jullie beiden; ‘ Blijf jezelf want er zijn al zoveel anderen ‘
Veel succes met de voorstelling 🍀 Eric en Mary
Wonderlijk, verwonderlijk theater genot waarbij ik door de bruisende geestdrift van de Andersons werd meegenomen op een hartstochtelijke reis die een wervelwind aan emoties teweeg bracht. Een magisch optreden waarbij zij met hun prachtig harmonierende stemmen ijzersterke teksten brengen die mij doen verwonderen en geloven in vurige liefde, in een bestaan van onbegrensde mogelijkheden, in het liefdevol aanwakkeren en smeulende houden van alles zonder te doven, geloven in gretigheid vanuit verlangen, in woeste, vurige, gepassioneerde vrouwen, in kwetsbare, sterke mannen, in onbaatzuchtige liefde. Wat een caleidoscoop van inzichten en talent.
Wonderlijk, verwonderlijk vind ik het dat ik hetzelfde theater concert heb bijgewoond als de recensent met zo’n totaal andere beleving.
Ik was geroerd en in vervoering.
Blijf verwonderen want ook hier dooft niets
Bij het lezen van deze recensie krijg ik meteen een naar gevoel. Zoals meerdere reacties hieronder al hebben weergegeven, is het net alsof we naar een andere voorstelling zijn geweest. Ik zat bij een publiek wat zich nog voor het applaus op haar benen wierp. “Geweldig”, “wauw”, “prachtig” – ver van de mening geformuleerd in deze bittere recensie.
Daarnaast lijkt het alsof de recensent eigenlijk zelf niet weet waar ze nou precies kritiek op wilt geven. Zo schrijft ze: “we komen er ook niet achter wat verwondering nou eigenlijk is voor De Andersons” en “het is geen voorstelling over verwondering, maar over zaken die hen verwonderen” – wat is je punt nou eigenlijk, Bobbie? En waarom censureert de theaterkrant zo’n slecht geschreven recensie niet? – Erg teleurstellend.
De geweldige liederen van de Andersons kwamen rechtstreeks binnen bij het publiek. De mensen in de rij waarop ik zat begaven zich met kippenvel en hier en daar werden tranen ingeslikt. De ontroering werd goed in balans gebracht met humor en energie. Met hun liedteksten kleedden de Andersons de alledaagse en gewone dingen uit om ze vervolgens in een feestelijke jurk aan het publiek te presenteren. Verwondering zit in de kleine dingen. Verwondering zit in de verhalen van de oude mannen. Verwondering zit in het wiegen van je vader die er niet meer is. Verwondering zit in het áller woeste en áller stilste wat er is.
Ik kwam leeg de theaterzaal binnen; moe en emotioneel uitgeput. Ik verliet Het Rijk van de Keizer vol inspiratie en energie. Ik heb genoten, mij verwondert, ik heb de pijn van het missen gevoeld en me even aan de woestelijke passie overgegeven. Het was heerlijk. Ik raad een ieder die zich graag even overgeeft aan de liefde en de zang sterk aan om deze bijzondere voorstelling bij te wonen.
Jacque Klöters vond het geweldig- en hij was niet alleen. Ik kan niet wachten totdat ik weer zo’n wonderlijke avond met zulk enthousiast publiek mag meemaken. Erg speciaal!
Deze voorstelling doet de grootste pessimist weer geloven in het leven. De Andersons bruisen, verstillen, ontroeren, passioneren, nemen je mee en laten je niet meer los. Het komt direct binnen, de doorleefde teksten met prachtige vondsten, warme stemmen en muzikaal fantastische arrangementen.
De recensent vindt dat het concept verwondering bevraagd had moet worden. Een halfslachtig intellectualistische benadering van iets dat geen bevraging behoeft, integendeel. Verwondering is verwondering.
Hier dooft niets overtuigt volkomen. Mijn verwondering om en bewondering voor zoveel creatief talent.