In Amsterdam-Noord, bij de Tolhuistuin, ligt de eerste Amsterdamse hiphopdansschool Solid Ground Movement. Hier kunnen aspirantdansers van hiphop en urban dance samen met een master zich bekwamen in het genre. De dansers spreken van een community waarin ze elkaar begeleiden, inspireren en waar ze kunnen samenwerken met hun grote voorbeelden. In Theater Frascati liet de school het resultaat zien van hun mastertraject, getiteld Fix It, met daarin als gast de Franse hiphopdanser Brahim Bouchelaghem met zijn Compagnie Zahrbat. Bouchelaghems voorstelling maakt een tournee door Nederland en geldt als een officiële première; de andere uitvoeringen zijn nadrukkelijk presentaties.

Opvallend is de vertellende vorm van drie van de vier opvoeringen. Bouchelaghem met zijn uitvoering Tracks is hier een voorbeeld van, en dat zal de reden zijn dat hij navolging vindt. In Tracks is ook sprake van een minimaal tekstaandeel. Een van de dansers komt op met en vraagt waar zijn groene koffer is. Ondertussen ligt er wel een bruine koffer op het podium, maar die wil hij niet zien. Na dit anekdotische begin ontvouwt zich een voorstelling die het midden houdt tussen hiphop en theatrale vertelling. De drie dansers, onder wie Brahim zelf, en een danseres vertonen een spel waarin koffers en reizen het belangrijkste zijn.

De muziekkeuze is bijzonder met jazz van de jaren dertig tot ver in de jaren zeventig, dus van meer traditionele bop tot free jazz. Dit is niet de geijkte begeleiding, maar het maakt het wel spannend. Ook valt op hoe herkenbaar de situaties zijn, variërend van mimeachtige sketches tot stripbeelden. De aankleding is niet van het straatbeeld van nu, maar van de jaren dertig uit de vorige eeuw met witte overhemden, petten, bruine pantalons. Hierdoor ontstaat een prettige mix van hiphop met een sfeer van het verleden.

De dans is niet rauw, eerder poëtisch. De dansers maken van de koffers objecten die een eigen leven leiden: ze zweven door de lucht. In een tedere scène speelt een danser met een rode ballon die plots in de hoogte verdwijnt, bijna tegelijkertijd stijgen uit de koffers witte ballonnen op.

Van de presentaties is de voorstelling We Are One door Ruben ‘Chi’ Verhoeven en Luc de Raad pure urban. Deze voorstelling moet nog in première gaan, maar nu is al wel te zien dat de dans van een grote vitaliteit, fantasie en dynamiek is. De dansers zijn qua kostuum elkaars tegengestelde: zwart versus wit. Ze spelen een dans van nabijheid en afstand, van verstrengeling van armen en benen en elkaar weer afstoten. Dit is pure, gepassioneerde dans.

In de beide andere presentaties overheerst de vertellende stijl. Op het prachtige muziekstuk Mishima voor strijkkwartet van Philip Glass maakt Niki van Callandt een choreografie in ballroomstyle en vogueing. Dit is inderdaad geen explosieve hiphop maar een gestileerd spel, bijna abstract. Van Callandts choreografie heet Or is it me en gaat duidelijk over hokjesgeest en hoe je dat moet doorbreken. Danseres Carlotta Ippolito ‘Shiva Vineyard’ zit op een verhoging, als in een hokje; de andere danseres Ellen Houck beweegt zich om haar heen.

De choreografie die The Unknown heet, een snel verzonnen naam, van Rosanne Geerdes is sterk beïnvloed door master Brahim Bouchelaghem. Het is heel herkenbare dans waarin een man de tas van een danseres steelt. Vervolgens ontwikkelt zich het verhaal over het vangen van een dief, hem vastbinden met tape waarvan hij zich weet te bevrijden. Ondertussen lezen de danseressen die als geheim agentes zijn de krant, maar maken daar openingen in waardoor ze de wereld bespieden. Met Fix It laat Solid Ground Movement zien hoe rijk hiphop is en uit welke bronnen ze putten, zelfs uit klassieke dans.

Foto Tracks: Tessa van der Riet