Titans is zo’n voorstelling die lastig in een hokje te plaatsen is. Het is onderdeel van het dansfestival Julidans, maar zit misschien dichter tegen mime aan. Hoe dan ook, dit stuk van de Griekse theatermaker Euripides Laskardis is vermakelijk, maar helaas niet écht overtuigend.

Om te beginnen bij het goede nieuws: Laskardis blinkt uit in gekke, bevreemdende beelden en scènes. Het toneel bestaat uit kleine miniwereldjes: een geimproviseerd naaisalon met plastic bloemversiering aan de ene kant, een rieten bos aan de andere kant. Verrijdbare schotten en planken en verplaatsbare tl-buizen bieden ruimte voor genoeg spel.

De performer draag een kostuum dat het midden houdt tussen trol en drag, met nepbuik, puntneus, wisselende pruiken en jurken. In een fantasietaal verkent hij zijn wereld. Hij flirt met tl-buizen, krabt aan piepschuimen planken, en spuit een wolk rook tussen zijn benen. Hij kookt opplakborsten en een nepbanaan in een pannetje, om ze vervolgens op te plakken of op te eten. Zijn mimiek is clownesk, een cartoonversie van een vrouw, een raar wezentje dat verleidt, vermaakt, en onderzoekt.

Het is dan ook Laskardis’ grote komische talent dat de voorstelling draagt. Daarbij wordt hij ondersteund door Dimitris Matsoukas, die de taak heeft zich juist verdekt op te stellen. Met een kous over zijn hoofd voert hij in de achtergrond pop-bewegingen uit met af en toe een moonwalk.  Hij zwaait aan de bewegende decorstukken, en speelt de stoicijnse partner in een liefdesdans tussen de twee performers.

Er zitten genoeg verrassende momenten in de 60 minuten durende performance. Nepbloemen worden gefohnt. Onder een openklappend prullenbakdeksel komt een fonteintje tevoorschijn. De lichtbuizen worden toeters. Een berg glimmende folie wordt bestrooid met sneeuw, om vervolgens te ontaarden in een vulkanische eruptie. Maar wat precies het punt is, wordt nergens echt duidelijk.

Een narratief is niet nodig, maar aangezien de voorstelling toch meer leunt op theatrale elementen dan op choreografie, dient zich wel de vraag aan waartoe die theatrale elementen moeten dienen. Associaties genoeg, maar ze grijpen nergens echt in elkaar om tot een statement te komen. Dan duurt een uur helaas toch net te lang.

Foto: José Miguel Jiménez