In OK Future, een dansproject van Connor Schumacher en Lucy Suggate voor De Parade in Rotterdam en Den Haag, lopen training en doe-het-zelf door elkaar. Door een koptelefoon onderhoudt de vriendelijke cyborg Emma haar gasten over de bewuste omgang met zoiets alledaags als het wagen van een dansje op de dansvloer. Terwijl ze je op het hart drukt dat alles kan en mag gedurende de bijeenkomst, word je met minimale muziekjes en heldere instructies overgehaald om samen met de andere bezoekers te gaan bewegen.

Het gaat over aandachtig kijken en voelen, rustig ademen en de dingen de dingen laten, wat schudden met het lijf, kleine stapjes her en der. Koptelefoons scheiden de verschillende bezoekers, terwijl de ronde, spiegelende vloer hen weer in eindeloze doorkijkjes verbindt. Boven de dansvloer hangt een grote, zilverpapieren afgeronde vorm, die door de craquelé geen beelden spiegelt, maar wel licht. Als dan ook nog eens de ondergaande zon met volle kracht binnenvalt, wordt het zelfs bij daglicht hallucinant in de Theatertoren op De Parade.

De soundtrack en stem op de koptelefoons zijn zo zacht en zo beleefd, dat je als bezoeker inderdaad de vrijheid krijgt om te doen en laten wat je wil. Maar het betekent ook dat ondanks de koptelefoon de omgeving tot je door blijft dringen. Wat er buiten op De Parade gebeurt en binnen op de vloer om je heen, komt op een verglijdende schaal te liggen met wat er in jezelf omgaat, al of niet op instigatie van Emma. Haar instructies gaan immers alleen over een subjectieve waarneming, over hoe perceptie zich opbouwt en hoe je daar mee kunt spelen. Zonder dat het ooit als zodanig benoemd wordt, vallen de ontspanningsoefeningen samen met alles wat een mens doet wanneer zij een dansje waagt in de disco.

Veel bezoekers twijfelen: zal ik meedoen of toch liever kijken, luisteren en mijmeren, langs de kant rondom de vloer. Hier en daar klinkt een slappe lach. Het ziet er ook verre van sexy uit, al die mensen die heel voorzichtig hun eerste stappen wagen, geconcentreerd op de stem, onbekommerd over hoe het er uitziet. De punkband in het café beneden in de toren mixt goed met de rustige stem van Emma en de zacht afgestelde minimal-tracks. Mensen gaan heerlijk ongeneerd hun gang, enigszins gestuurd door de teksten van Schumacher en Suggate, die zelf ook meedoen.

Eerder dit jaar maakte Schumacher met Majon van der Schot een duet dat uitkwam in Krisztina’s Keuze 2. Zo theatraal als Exhibition is, zo verlegen haast is OK Future. Er wordt geen gekkigheid uitgehaald. Alleen het zilverpapieren ding boven ons hoofd – dat een pompend orgaan zou kunnen zijn, of een stel vleugels bezig met de landing, of een wat groot uitgevallen waaier – desoriënteert en prikkelt de verbeelding lichtelijk. Het maakt ook een sterk ruisende geluid, wat in combinatie met de zon in het gezicht doet wegdromen. Even denk ik aan een verre liefde, maar dan verdwijnt het ruisen en volgt een nieuwe stroom instructies. Voorbij innerlijke verstilling en waarneming, zet die aan tot flink bewegen, met de anderen, met de groep als geheel.

Het blijft allemaal heel bescheiden tijdens OK Future. Niemand lijkt de grens over te gaan van stoer doen of indruk maken op de anderen. Iedereen, op de vloer althans, is vooral bezig met voelen. Dit lijkt precies de uitdaging die Schumacher en Suggate zoeken. Bezoekers vanuit een gevoel van comfort te prikkelen zich dingen af te vragen over hoe ze daar gaan, staan en zitten met elkaar. Of je nu meedoet op de vloer of niet, er wordt toch redelijk veel van je gevraagd, namelijk de anderen tegemoet te treden.

Eigenlijk duurde de voorstelling hiervoor te kort en komt er geen proces op gang dat verder gaat dan alleen óf dansen óf kijken. Met meer tijd zou verveling onderdeel kunnen worden van het comfort. Zou je na een ronde dansen ook een ronde kunnen kijken. Zou er een accumulatief proces op gang kunnen komen, waarbij al de verschillende aspecten, zo lichtjes aangeraakt, alsnog tot verdere interactie zouden kunnen leiden. En wat als het bewegen bij vol daglicht overgaat naar een vloer die misschien wat donkerder wordt en intiemer? En waar zou de tekst dan heengaan?

Schumacher en Suggate kennen elkaar van het Europese Dancing Museums project. Schumacher heeft eerder kleine maar fijne ingrepen gedaan in de museumruimte, zoals bijvoorbeeld I trust in this life we will have another moment alone (2014). Zijn werk is altijd even onpretentieus, diep gevoelig en met een trefzekere pointe. In OK Future vermijdt hij vooralsnog dat laatste. Het dansproject werpt de bezoekers terug op hun eigen behoeften en laat hen zelf beslissen wat te doen. OK Future lijkt een stap op weg naar een groter werk. Een hele effectieve stap, die even het hoofd opruimt en het lichaam ontspant. Helemaal geen overbodige luxe op De Parade, lijkt mij.

Foto: Sarah van Lindert