Op 28 juni 2017 is het precies 100 jaar geleden dat cabaretier Wim Sonneveld werd geboren. In de aanloop naar deze feestelijke dag wordt de muziektheatervoorstelling Telkens weer Het dorp, een ode aan Sonneveld en zijn levenspartner Friso Wiegersma, opnieuw opgevoerd in theater Het Zonnehuis in Amsterdam-Noord. Een sympathiek initiatief, dat helaas niet zo goed uit de verf komt.
Telkens weer Het dorp is een voorstelling met de mooiste liedjes van Wim Sonnevelds levenspartner en tekstschrijver Friso Wiegersma en is daarmee eigenlijk meer een eerbetoon aan de man op de achtergrond – de geestelijk vader van klassiekers als Nikkelen Nelis, Het dorp en Lieveling – dan aan Wim Sonneveld zelf. Wiegersma schreef ook veel voor anderen, onder wie Willem Nijholt, Frans Halsema en Purper.
In de oorspronkelijke versie, die dateert uit 2003, hadden Jenny Arean en Tony Neef de hoofdrollen. De nieuwe cast, met Frans Mulder en Vera Mann als sterspelers en Julia Herfst (kleindochter van Jasperina de Jong en Eric Herfst) en Mitch Wolterink als jonge talenten, belooft veel goeds. Jammer genoeg wil de voorstelling maar niet op gang komen.
Vooral de eerste helft maakt een erg knullige indruk. Mulder raakt een paar keer (bijna) zijn tekst kwijt, de choreografietjes zijn net niet helemaal strak en het ene na het andere nummer sneuvelt door het beroerde spel en de slechte timing. Zo weet Mulder het boerse accent van Gerrit niet te pakken te krijgen, waardoor het lied van Sonneveld ieder komisch effect mist. Wolterink is over het algemeen erg vlak in zijn spel en Herfst, die opvalt door haar aangenaam enthousiaste en energieke performance, zingt een beroerd getimede versie van Alles. Ook de wat kinderachtige uitvoering van Nikkelen Nelis door Mann is erg blasé.
De beste uitvoeringen, zo blijkt, bewaren de spelers tot de tweede helft. Vooral Mulder en Mann zijn hier goed op dreef. Zo is Mann ontroerend wanneer ze Het lachen zingt – het lied dat Wiegersma schreef na de dood van Sonneveld – en weet Mulder als geen ander de aanstellerig-nichterige toon van Lieveling te treffen. Ook zijn uitvoering van Moeder is erg grappig.
Tegen het einde gaat het weer mis. Net als in de oorspronkelijke versie worden op het achterdoek videobeelden van Wim Sonneveld geprojecteerd. Sonneveld zingt Het dorp en de spelers zingen live mee. Deze dialoog tussen de echte, authentieke Sonneveld en de spelers op het toneel zou een mooi, intiem moment moeten creëren, maar dit wordt het nauwelijks. De koortjes die de speler zingen zijn – opnieuw – niet lekker getimed en zo sneuvelt ook dit laatste nummer. Deze mislukte versie van Het dorp is de ongelukkige afsluiting van een voorstelling die een paar hoogtepunten kent, maar over het algemeen toch flink teleurstelt.
Foto: Bob Bronshoff
Wie naar ‘Zwart vierkant’ van Malevitsj kijkt, kan ervoor kiezen om een zwart vierkant te zien. Net zoals je door het dorpje Schermerhorn kan lopen, zonder meer te zien dan een dorp. Maar wie goed kijkt ziet geen dorp, geen zwart vierkant. Wie goed kijkt ziet verval, liefde, stil verzet. (meer…)
Voor Theaterkrant schrijven meer dan dertig recensenten. In een serie interviews stellen we ze voor aan onze lezers. Deze week: muziektheaterrecensent Thea Derks. ‘Prima la musica, dopo le parole – of omgekeerd? Het is een onbeantwoordbare vraag want als het goed is, zijn muziek, verhaal en beeld geheel met elkaar verweven.’ (meer…)
Ooit trad zijn band op voor vijftienduizend mensen. Spelen voor een juichend publiek op Parkpop, dat was het ultieme gevoel van vrijheid, vertelt René Jonker. Het voelde als het begin van een grote carrière, maar bleef bij dat ene optreden. Als ze dat hadden geweten, hadden ze wel harder gehuild op de terugweg, grapt hij. (meer…)
‘Op de toneelschool moesten wij als klas collectief in therapie omdat er geen goeie chemie tussen ons was en daarmee geen onderling vertrouwen. Ik vond het niet leuk in die klas, maar die therapeute vond ik superinteressant – het graven naar wat er echt aan de hand was. Ik was altijd al gefascineerd door hoeveel […]
Het is een fantastische vondst: de kleine, tinkelende titelheld van Annie M. G. Schmidts Wiplala weer niet zelf ten tonele voeren, maar zijn sporen des te meer. In de gelijknamige musical van Het Filiaal zien we niets van de toverende dwerg, de tekens van zijn aanwezigheid zijn overduidelijk. We zien het dichtklappende deurtje van zijn […]
De voorstelling ‘Telkens weer het dorp’ vond ik van een schoolvoorstelling-achtig niveau. De oorspronkelijk prachtige liedjes wisten me nauwelijks te raken. Aan de uitvoering van een aantal heb ik me juist enorm zitten ergeren: Bij Nikkelen Nelis gaat de inhoud verloren als Vera Mann er een saus van Corrie van Gorp-achtige humor overheen denkt te moeten gooien. Hetzelfde geldt bij Gerrit. Frans Mulder vergiste zich niet alleen in de tekst maar meende er een act met klompen aan toe te moeten voegen. Bij een boers accent horen natuurlijk klompen. Slechter dan dit kon het niet. Josefien , gezongen door Mitch Wolterink in korte broek (?) had de choreografe bedacht dat Wolterink een paar salto’s en andere ingewikkelde danspassen moest maken. Het sloeg helemaal nergens op. Wolterink die van huis uit hoogstwaarschijnlijk een aardige stem heeft, heeft bij zijn musicalopleiding geleerd zijn stem zo te gebruiken dat deze in iedere willekeurige musical past. Jammer dat al die stemmen zo op elkaar lijken. Wie had trouwens bedacht dat Wolterink een korte broek moest dragen? Was het om hem er wat nichterig uit te laten zien? Belachelijk. Moet ik nog even doorgaan? Vooruit nog eentje dan. Dora, schitterende ode aan de interieurverzorgsters…Vera Mann moest ook hier zo nodig clowneske bekken trekken en met een plumeau naar de zaal zwaaien…De wanstaltige ode aan Sonneveld aan t eind sloeg alles. Gelukkig was ’t direct daarna afgelopen. Helaas kon ik de persoon niet vinden aan wie €25.00 entreegeld had betaald. Had ’t echt teruggeeist