In de rooms-katholieke schuilkerk waar de voorstelling Vaders speelt, gaat het al vierhonderd jaar over de Vader en de Zoon. Maar niet vanavond. Vanavond preken Eline, Danike en Iris over vaders en dochters. Het barokke altaar in de kerk is voor de gelegenheid opgefleurd met roze vlaggetjes en ballonnen. Tijdens het Delft Fringe Festival zoeken ze uit hoe de relatie met hun vader door al die jaren heen is gevormd en veranderd. 

Daarvoor hebben de twintigers wel de hulp van het publiek nodig. Dat krijgt beschuit met roze muisjes in de handen gedrukt, maar ook lege ballonnen om op te blazen. En het werkt: gewillig helpen wildvreemde mannen en vrouwen de meiden met opbouwen. Dat creëert een open sfeer, die de meiden later in de voorstelling hard nodig hebben.

Hoe prop je twintig jaar geschiedenis met je vader in een half uur? Een acteerstijl waarbij snel wordt geschakeld tussen verschillende emoties en situaties blijkt de oplossing. Het ene moment staan de meiden op een stoel hun balletpasjes met stramme kleutervingertjes uit te oefenen voor hun vader, het volgende moment schelden ze zijn nieuwe vriendin uit. Juist die snelheid vormt een geweldig uitgangspunt om de relatie met je vader te beschrijven: is die tijd immers niet voorbij gevlogen? Dat maken ze zo letterlijk voelbaar.

Bij gebrek aan echte vaders op het toneel, spreken de meiden mensen uit het publiek aan als hun vader. Dat werkt, met name door de open sfeer die aan het begin van de voorstelling is gecreëerd. Zo omhelst één van de meiden een man van middelbare leeftijd. ‘Voel je nu mijn borsten?’ En er wordt gevraagd wie er weleens over seks met je vader heeft gedroomd. Iedereen, aldus de meiden. Maar niemand steekt zijn hand op. Daarvoor is de sfeer toch niet open genoeg. De vraag is ook wat de meiden met die vragen willen bereiken. Het is een nobel idee om de taboes te willen doorbreken en bespreekbaar te maken. Het punt is dat die taboes tijdens de voorstelling niet verder uitgewerkt worden, waardoor ze hun daadwerkelijke waarde als onderwerp in de voorstelling verliezen. Dat heeft ook weer te maken met de snelle schakelingen in de voorstelling, die in dit geval nadelig werken.

Vaders toont herkenbare thema’s, die door Eline, Danike en Iris vanuit persoonlijk perspectief gebracht worden. Door de combinatie tussen enerzijds dit persoonlijke, en anderzijds de manier waarop ze het publiek actief betrekken en mee laten participeren in die persoonlijke situaties, creëren ze sympathie. Later dit jaar gaat een avondvullende versie van Vaders in première. Deze preview maakt nieuwsgierig.

Foto: Lennaert Ruinen