Een conferentie in museum Boijmans van Beuningen besluit het Europese project Dancing museums. Acht belangrijke musea en vijf dansorganisaties werkten twee jaar samen, op zoek naar nieuwe manieren om kunst en publiek te verbinden. Nu blikken ze terug. ‘Het was niet altijd gemakkelijk’, zegt Kristin de Groot van Dansateliers in Rotterdam en een van de mentoren van het project. ‘Tijdens verschillende manifestaties liepen tussen kunst van onschatbare waarde ineens dansers rond die contact maakten met het publiek. Maar het heeft alle betrokkenen veel opgeleverd.’
‘Zowel musea, choreografen en dansers zijn enthousiast over het project, bezoekers zeiden dat ze nog nooit zo gekeken hadden als tijdens de acties van de dansers’, zegt De Groot. Zelf betrok ze choreograaf Connor Schumacher. ‘Hij zei me dat hij door Dancing museums anders is gaan aankijken tegen zijn kunstvorm en zijn relatie met het publiek. Hij had nog nooit zo interactief gewerkt. Hij gaat nu een voorstelling maken op De Parade; dat was zonder deze ervaring niet gebeurd.’
Dansers kregen volgens De Groot in de musea een heel andere rol dan ze gewend waren. ‘Ze wisten dat het onverwachte van hen werd verwacht. Ze vroegen of bezoekers open stonden voor fysiek contact en gingen vervolgens vanuit een comfortabele positie een gesprek aan over een kunstwerk. In Londen werden bezoekers heel voorzichtig neergezet op drie danserslichamen om naar Turner te kijken. Dat levert heel andere reacties op.’
Catrien Schreuder, hoofd educatie en publieksbegeleiding van Boijmans, zegt dat de museummedewerkers veel hebben geleerd van de manier waarop dansers met elkaar samenwerken. ‘Door het project werden grenzen en rollen doorbroken. Natuurlijk is er enorm veel geregel en overleg nodig voordat je dansers aan het werk kan laten gaan met museumbezoekers. In het museum van Bassano in Italië kon veel, The National Gallery in Londen was heel streng. Maar uiteindelijk lukte het altijd. Door de dans nam de dwelling time, de tijd dat mensen gemiddeld kijken naar een kunstwerk, sterk toe. Musea willen dat graag.’
Het project is nu afgelopen, maar de resultaten gonzen volgens de deelnemers rond in de museumwereld. ‘We hebben nieuwe partners in Barcelona en Praag’, zegt De Groot, ‘en we gaan praten in Taiwan, Jerusalem en Hong Kong. Veel musea zijn nieuwsgierig en zien de meerwaarde van choreografen en dansers in hun organisaties.’
Voor Theaterkrant schrijven meer dan dertig recensenten. In een serie interviews stellen we ze voor aan onze lezers. Vandaag: Jos Schuring, sinds de oprichting een van de recensenten van Theaterkrant en hoofdredacteur van theaterglossy Scènes. ‘Ik ben een gulle kijker.’ (meer…)
Bashar Murkus is een van de meest vooraanstaande theatermakers van Palestina. Ondanks zijn jonge leeftijd (hij is pas 30) regisseerde hij sinds 2011 al zo’n 20 voorstellingen, de laatste jaren bij het Khashabi Theatre waarvan hij mede-oprichter is. (meer…)
De financiële schade door de coronacrisis is enorm, en het einde is nog niet in zicht. Wat zijn de verhalen achter de cijfers? Theaterkrant gaat in gesprek met zzp’ers uit de theatersector. Waar doen ze het van? Hebben ze nog werk en inkomen? En hoe gaan zij om met de onzekerheid die de coronacrisis brengt? Deze keer: choreogaaf, programmeur en producent Andreas Hannes. (meer…)
Na een residentie bij Tanzhaus NRW in Düsseldorf (Residenz im Realen II, 2018) en de lecture performance The Anti-Algorithm (2018) doen Katja Heitmann en Sander van der Schaaf bij kunstencentrum Marres in Maastricht dit najaar een volgende stap in het project Motus Mori. (meer…)
Lijden dat alleen maar bestaat bij de gratie van het feit dat er toeschouwers zijn die ernaar kijken en er niets aan doen; we zagen het dit seizoen alleen al in drie theatervoorstellingen. Ironisch genoeg toont dit te meer aan hoe empathisch we zijn. Het veroorzaakte in 2004 een hele controverse: The Passion of the […]
