Weg zijn de pruiken, de hakken, de verkleedpartijen van eerdere T.R.A.S.H.-voorstellingen. De vier danseressen in Auf Wiedersehen, een stuk over afscheid, dragen dunne jurken in vergrijsde tinten en zijn op blote voeten. Ze hebben zwartomrande ogen, alsof ze hebben gehuild, en rode lippen. Vormgever Paul van Weert heeft een hoge kamer gebouwd in een verlaten, […]
Een danseres (Oona Doherty) komt binnen. Ze heeft haar mooiste jurk aangetrokken, haar beste pruik opgedaan. Voorzichtig stapt ze in haar rode pumps. Nerveus kijkt ze het publiek in. Ze bijt op haar tanden. Ze giechelt. Dan stort ze zich op de harde grond. Nog een keer. En nog een keer.
Voor iedereen die een beetje bekend is met het gezelschap, laat deze beginscène van Einbahnstrasse er geen twijfel over bestaan: dit is er eentje van T.r.a.s.h., het dansmakerscollectief bestaande uit Kristel van Issum (choreograaf), Arthur van der Kuip (componist) en Paul van Weert (decor en productie).
Dat de dansers in de voorstellingen van T.r.a.s.h. tot het uiterste moeten gaan is bijna een understatement. De dansers gaan een gevecht aan met zichzelf. Ze slaan zich te pletter tegen de muren, vliegen elkaar zonder enige beteugeling in de armen en storten zich vol overgave op de grond. De armen en benen van Doherty zitten onder de blauwe plekken, haar ene oog is bloeddoorlopen – hoewel dat wellicht nog door iets anders kan zijn gekomen.
Wat dat betreft zouden Van Issum en het Canadese enfant terrible Dave St Pierre interessante metgezellen zijn. De performers in beider werk zoeken naar de zin in het leven, naar ‘een beetje tederheid godverdomme!’ (de titel van een werk van St Pierre). Maar, waar St Pierre het eerder zoekt in de controverse, blijft de wanhoop bij T.r.a.s.h. puur fysiek.
Vijf verloren zielen, allen brabbelend in hun eigen taaltje, zijn allemaal op hun eigen brute manier op zoek naar aansluiting. Teder is het niet, maar elke worsteling of botsing is toch een vorm van contact. Het einde is daarbij tekenend: een man (Pawel Konior) probeert een vrouw (Lucy Petrušová) van zijn schouders af te schudden, zij houdt krampachtig vast. Of ze willen of niet, ze zijn tot elkaar veroordeeld.
T.r.a.s.h. maakt met Einbahnstrasse een klein uitstapje van zijn tot nu toe wat teleurstellende Humanoid-trilogie, die ze met Disorderly conduct en Safe absence waren begonnen. Einbahnstrasse is gelukkig minder een toneelstukje of een verkleedpartijtje dan de twee voorgaande stukken. Bassist Jurriaan Dekker, violist Walter de Kok en gitarist Aart Strootman zorgen voor stemmige muziek. Jammer dat het maar een tussendoortje is.
