Eigenlijk is ze de hele voorstelling aan het ‘golven’. Hannah de Meyer maakt continu golvende bewegingen met haar handen, armen, heupen, haar hele lijf. Met haar ietwat verlegen oogopslag, maar ook expressieve gezicht is ze een onalledaagse, intrigerende performer.

In de voorstelling Levitations maakt ze het publiek deelgenoot van haar innerlijke belevingswereld, haar zoektocht naar niet meer mens zijn. ‘I don’t wanna be a person anymore’, zegt ze terwijl ze soepel met haar schouders rolt en naar het publiek kijkt.

Met haar speelstijl: luchtig, soepel, constant zacht deinend en een tikje zelfbewust, brengt ze het publiek in een wat zweverige sfeer. Gecombineerd met een zweverig verhaal over een tocht naar Lourdes, verweven met ontmoetingen met haar overleden grootmoeder, een klein meisje dat haar broekje naar beneden doet, een heftig emotionele kunstenares, een waarzegster en een wijze vrouw, is Levitiations een intrigerend maar nogal ongrijpbaar geheel geworden.

De Meyer bedient zich van een rijk geschreven, sprookjesachtige tekst vol diepe gedachten die ze vaak met een kwinkslag of knipoog met het publiek deelt. In vrijwel accentloos, scherp gearticuleerd Engels spreidt ze haar droomwereld over het publiek uit, als de doeken waarmee ze haar personages aankleedt. Een rookmachine met de naam ‘atmosphere’ draagt nog bij aan de ijle sfeer.

Tot zover bevat Levitations allerlei intrigerende ingrediënten, een weirde performance. De voorstelling is echter ook erg traag, nogal particulier en bij vlagen best wel saai. Steeds zie je glimpen van de bijzondere performance die het had kunnen zijn, maar steeds weer zinkt Levitations weg in een soort deinende, golvende brij van woorden en bewegingen. De intenties van de maker raken hierdoor uit het zicht. Jammer, want de performance doet vermoeden dat die groots waren.

Foto: Bas de Brouwer