In Amsterdam is de van oorsprong Amerikaanse regisseur en theatermaker Nadine Coles Lavern overleden. Lavern (New York, 1959) volgde een regieopleiding in New York en kwam eind jaren ’80 naar Europa, waar ze in Amsterdam een eigen theatergroep oprichtte: Steppin’, dat opereerde vanuit het Polanentheater.
Ze regisseerde zwarte Amerikaanse schrijvers zoals Adrienne Kennedy (Funnyhouse of a Negro), Richard Wesley (The Past Is The Past) en Phillip Hayes Dean (This Bird of Dawning Singeth All Night Long). Later studeerde ze aan DasArts en werkte ze in Frascati met Sam Bogaerts en Jan Ritsema. Ze maakte voorstellingen over zwarte iconen als Malcolm X, Marvin Gaye (Marv’) en Patrice Lumumba (Lumumba-bah!) lang voordat persoonlijk getint biografisch theater courant werd.
Vanaf 2001 maakte ze geen eigen producties meer. Voor schrijver/performer Babs Gons regisseerde ze in 2010 nog het ‘choreopoem’ I Too Sing. Plannen voor een voorstelling over Tupac Shakur kwamen niet van de grond en ze had schoonmaakbaantjes om rond te komen. Ze werd eerder deze week gevonden in haar huis, waar ze twee weken eerder was overleden aan natuurlijke oorzaken.
Foto: Marv’ (1999) van Nadine Lavern/Nes Producties, Sanne Peper
Gisteravond is regisseur, acteur, danser, leraar en uitgever Jan Ritsema overleden. Hij stond aan de basis van onder meer Mugmetdegoudentand, Toneelgroep Amsterdam, de International Theatre Bookshop en het Franse PerformingArtsForum (PAF). ‘Een fijnslijper van toneeldiamanten’, noemde recensent Loek Zonneveld hem. (meer…)
Musicus, mimespeler en klankkunstenaar Chaim Levano (1928) is op 17 februari overleden. Levano begon zijn artistieke carrière in de muziek, waar hij piano en hobo speelde. Hij werkte onder meer als pianist bij het Resistentieorkest. Zijn optredens werden echter steeds theatraler. Vooral zijn soloperformance Ursonate van dadaïst Kurt Schwitters werd veel geprezen. Ook was hij lid van het experimentele mimegezelschap […]
Bedankt Theaterkrant voor het publiceren hiervan! Deze vrouw heeft voor een hoop mensen heel veel betekent waaronder ik zelf!
Ook mijn dank aan Theaterkrant. Nadine Laverne was een bescheiden, sympathieke maar zeker een revolutionaire theatermaker midden jaren 80. Dank dat ik haar mocht kennen.
Nadine was an amazing artist, friend and spirit!
Mooi Simon!
Dank voor het plaatsen van dit bericht. Als een van de coaches van Nadine samen met Rufus Collins kan ik mij haar heel goed herrinneren … ze deed ook bij De Nieuw Amsterdam en Cosmic kleine producties . Ze was bescheiden en een harde werker . Echt heel jammer dit bericht zo te lezen ! Moge haar ziel in vrede rusten .
Ook bedankt Simon van de theaterkrant. Nadine Lavern was inderdaad een bijzonder begaafd theatermaakster met eigenzinnige keuzen in haar regie, acteurs en producties. Drooggelegd en droog geslagen door de anti multiculturele beweging – ook zichtbaar in de theaterwereld – en door de opkomst van het nederlandse nationalistische sentiment. Beide bewegingen gaven artistieke presentatie van het ” Black American theater ” op nederlandse podium na 2000 weinig kansen meer. Toch zullen velen onder ons het theaterwerk van Nadine niet vergeten. Dat haar hartstochtelijk theaterziel moge ruste in Vrede
Wat een droevig bericht. Denk met heel veel plezier terug aan Nadine Lavern en de interviews die ik met haar deed voor Radio 100. Ze was een inspirerende, scherpzinnige en zachtaardige vrouw. Het kan aan mij liggen, maar ik heb het gevoel dat een boel getalenteerde mensen van die generatie niet of nauwelijks op hun artistieke pootjes terecht kwamen. Er was ook toen al vaak gewoon geen doorkomen aan.
Deze gentle soul heeft mij kennis laten maken met waar ik naar hunkerde; mijn African American heritage. Met veel geduld en prachtig materiaal werkten we in de jaren ’80 gestaag aan een klein eigen repertoire met haar gezelschap Steppin’. Ik heb me nergens zo thuis, zo welkom gevoeld op het toneel, als toen, bij haar. Ik zou haar laatste jaren en overlijden als een droevige exponent van dit verruwde en kaalgeslagen cultuurlandschap kunnen zien, maar daarmee doe ik geen recht aan de poëzie, de soul, de percussie, the joy van de voorstellingen die zij maakte. En vooral doe ik dan geen recht aan de liefde en overtuiging waarmee ze dit alles neerzette. Haar theater ontsteeg ‘multicult ureel’. Het ging ten diepste over onze existentie. Wat je plek ook is.. I owe her a great deal. May she rock on!
Rest in peace, Nadine. You were a major support to me. You will always be in my heart.