Het is altijd weer spannend op het Café Theater Festival: hoe weten de makers in een volgepakt en lawaaierig café toch de aandacht op zich te vestigen? Vaak wordt er door een speler met veel omhaal op een bar of barkruk geklommen, maar Bakker & Brill hebben het voor elkaar gekregen hun voorstelling nog opzichtiger aan te kondigen. Ineens gaan de lichten en de muziek uit, er klinkt een sirene, en vervolgens hoor je een schichtige stem over de luidsprekers: ‘Pas op! We gaan theater doen. In een café. Kijk uit. Ren weg, nu het nog kan.’
Het typeert dit jonge makersduo: voorzien van een flinke dosis zelfspot willen Luit Bakker en Leon Brill het met ons over de liefde hebben. Want liefde, dat is de hypothese van vanavond, is maakbaar – en dat is maar goed ook want tot nu toe brachten deze twee het er bepaald niet zonder kleerscheuren vanaf. Al snel blijkt het over-de-top Shakespeareaanse theater niet de vorm te zijn waar deze jonge geesten hun perikelen in terugzien. Nee, de verhalen in deze voorstelling zijn uit het leven van deze spelers gegrepen.
Dat leidt tot vermakelijke, zij het bij momenten wat voorspelbare anekdotes. Soms wat al te uitgekauwd: de oppervlakkigheid van Tinder kennen we ondertussen wel. De koorbal-verheerlijking is – uitgerekend hier in Café Rex, waar het onderwerp van spot doorgaans ruimschoots vertegenwoordigd is – een stuk origineler. Na wat uitweidingen hier en daar krijgt de voorstelling focus: we zoeken een liefde voor Luit. Gelukkig is er een kroeg vol met mensen. Haar Rafaël (want zo moet hij heten) staat er ongetwijfeld tussen.
Bakker en Brill staan in deze kroeg te spelen alsof ze het dagelijks doen: met schijnbaar gemak en zichtbaar plezier. Ze houden van lekker lompe grappen op momenten dat die het minst op hun plaats zijn. Ze hebben een moeilijke kroeg toegewezen gekregen van de organisatie van het Café Theater Festival: Rex is klein, maar heeft een bovenverdieping. Maar over die verdieping heeft het stel zich niet te lang druk gemaakt; die mensen hadden maar beneden moeten blijven.
Of het einde zoals ons bij aanvang wordt beloofd een happy end is zult u zelf moeten zien. Want ook hier speelden zichtbaarheid en verstaanbaarheid parten. Ganzen zijn net zwanen is al met al een vermakelijke feelgood met nog wat rafelige randjes.
