Met RED besluit Luk Perceval zijn trilogie over The Sorrows of Belgium – het drieluik dat zich enerzijds laat lezen als een historisch gewetensonderzoek voor de Belgen, anderzijds als een psychoanalytische ontrafeling van geweld in zijn nationale én globale context. Achteromkijkend heeft Perceval daarmee betekenisvolle arbeid verricht. Herinneringsarbeid en een voorschot op de toekomst tegelijk – ook al is RED niet de sterkste van de drie. (meer…)
Holy F van Rudolphi Producties is een hyperbewuste geschiedenisles in voornamelijk wit feminisme, die elke vorm van bekrompenheid rond het onderwerp op de hak neemt. De korte introductie waarin actrices Eva Marie de Waal en Sophie van Winden met zwoele stem seksistische anekdotes vertellen zou je bijna op het verkeerde been zetten. Ja, deze voorstelling is ook zeker om te lachen, maar nog veel belangrijker; hij gaat gecontroleerd de diepte in.
De Waal en Van Winden geven een geschiedenisles in feminisme die niet stopt in het heden. Afwisselend spelen ze onder andere Aletta Jacobs, Virginia Woolf, Joke Smit, Naomi Wolf, Audre Lorde, mannen, ouders en zichzelf. Filosofe Simone van Saarloos geeft vanachter haar bureau nadere tekst en uitleg. Het zorgt voor veel discussie omtrent genderrollen, het imago van en de kijk op feminisme en wat dit doet met vrouwen, mannen en kinderen. Kritiek op de hippe en beruchte stroming wordt zeker niet geschuwd.
De opvallende, soms futuristische, soms uitgesproken bombastische kostuums van Miek Uittenhout, zijn een mooi contrast tegen de voorgrond van het letterlijk zwart-witte decorbeeld. De twee lange witte stroken hebben zeker in het begin iets weg van een catwalk of een auditieruimte, wat versterkt wordt door Van Saarloos die vanachter haar bureau alles in de gaten houdt.
Halverwege de voorstelling, als de zoveelste witte feministe uit de dood opstaat, vraag ik me af of het mogelijk is om het over feminisme in het algemeen te hebben in een voorstelling die zo wit is als deze. Is het genoeg om de namen van Audre Lorde, Beyoncé, Solange en natuurlijk Chimamanda Ngozi Adichie te laten vallen om je bewustzijn van het hedendaagse niet-witte feminisme duidelijk te maken? Mijn vraag wordt meer dan beantwoord als tijdens een geïmproviseerde talkshow de discussie over de privileges van de witte hoogopgeleide feministe losbarst en de makers bewijzen dat deze voorstelling gemaakt is met een zeer groot en bewonderenswaardig bewustzijn. De Waal als Sunny Bergman: ‘Ik voer hun strijd niet en ik kan ook niet namens een andere groep praten dan ik zelf vertegenwoordig, ik kan ze enkel bijstaan in hun strijd.’
Holy F laat je achter met vragen, inzichten en interessante stof voor discussies die niet binnen de deuren van de theaterzaal kunnen blijven en dat is maar goed ook. De indrukwekkend treffende afsluiting van Simone van Saarloos, die met haar stem bewijst dat ze de woorden op papier zo’n kracht kan geven dat je bijna de barricade op wil springen, maakt de voorstelling en de boodschap compleet. ‘We moeten oefenen in toevoegen, met aandacht als wapen.’
Foto Moon Saris
