Waar is Hans van Zetten als je hem nodig hebt? Hij duidde Sanne Wevers oefening zo helder dat we allemaal snapten dat het goud alleen haar kon toekomen. De drievoudige pirouette: natuurlijk kan alleen Sanne dat! Bij de trampolinespringers van het Franse Compagnie MPTA had ik ook af en toe dat gevoel. De totale beheersing van lijf en leden, het ongelooflijk zachte vloeien van bewegingen. Maar ook: de onverwachte uitstapjes, de verrassende beelden, de enigszins enigmatische scènes.
Want Barons Perchés, een titel die lijkt te verwijzen naar vergane adeldom, is geen olympische oefening maar een volwaardige voorstelling met verwijzingen naar Poe en Dostojevski. De trampoline is aanvankelijk ook niet zichtbaar. We zien een man een oude boshut betreden, een plek waar hij lang niet is geweest gezien de lakens die over het meubilair gedrapeerd zijn. Die moeten eerst weg.
Dan opent zich hoog in de wand een luik en stort een tweede man zich met ware doodsverachting naar beneden. De schrik slaat je om het hart. Maar met dezelfde vaart waarmee hij naar beneden dook, stuitert hij weer terug: de trampoline is verscholen in de vloer.
Het is de opmaat tot een reeks scènes die zich niet eenvoudig laten duiden. Is de tweede man een schaduw? Is het zijn broer?
Vragen die minder relevant lijken vanwege de choreografische kracht van veel scènes en de intrigerende soundscape die hun handelingen begeleiden. Nee, hier staan geen acrobaten die willen imponeren met wie het hoogste kan springen maar theatermakers die de trampoline gebruiken om met een subtiel spel van bewegingen een verhaal te vertellen. Een verhaal over twee mannen die elkaar ontdekken.
Dat ze niet volledig slagen in die opzet komt omdat de combinatie van acrobatiek en dans niet altijd even goed uit de verf komt. Net iets te vaak worden er bewegingen herhaald en enkele scènes zijn opgehangen aan een te dun idee. En wat bij een jurybeoordeling ook tot puntenaftrek leidt: de uitvoering mag niet disconnected zijn.
Foto: Christophe Raynaud de Lage
