Wie doet het niet: over straat lopen en je een beeld vormen van de mensen om je heen. Bij wie voel je je prettig, wie vind je aantrekkelijk, aan wie zou je nooit de zorg voor je kat toevertrouwen? We vormen gemakkelijk een mening over de ander op basis van eerste indrukken; bij sollicitatiegesprekken zijn de eerste minuten bepalend. Rondom dit gegeven maakte Emke Idema de voorstelling Stranger. Of beter gezegd, het spel Stranger. Acteurs komen er niet aan te pas.

In twee zeecontainers op het plein voor het Amsterdamse Centraal Station wordt Stranger gespeeld. Het publiek wordt onderverdeeld in categorieën: spelers, supporters of jury.Wie bang is voor participatietheater kan gerust zijn: in dit spel speelt iedereen mee. Vragen zoals ‘Wie zou je het liefst aan je sterfbed hebben?’, ‘Wie is het meest ijdel?’, ‘Wie houdt het meest van knakworst?’ komen voorbij. Aan het publiek om gezichten bij de vragen te zetten.

Sommige voorstellingen zijn vrijwel niet te recenseren, het risico dat je vooraf teveel verklapt is te groot. Meer details over de uitvoering van dit levende bordspel zult u hier dan ook niet lezen. Stranger begeeft zich op de rand van sociaal-psychologische experimenten. Hoe ver gaan eerste indrukken en hoe sociaal wenselijk zijn onze antwoorden? Het spel is vaak hilarisch maar heeft ook zijn wrange kanten. Waarom worden oudere blanke mannen snel als rijk gezien en waarom zien we donkere jonge mannen als seksmaniakken? Zonder zwaar op de hand te worden – Stranger blijft licht van toon – zet deze interactieve installatie je aan het denken over hoe je naar de mensen om je heen kijkt. Een mooi resultaat van een verrassende nieuwe theatervorm.