Verscholen tussen de enorme Nolet Loodsen in Schiedam staat een karakteristiek bakstenen gebouw. In deze context plaatst de laatste editie van Festival de Keuze voorstelling Bronx Gothic van schrijver, choreograaf en performer Okwui Okpokwasili. De New Yorkse kunstenares en haar samenwerkingspartner Peter Born ontvingen voor dit intieme werk in New York een Bessie Award voor Outstanding production. Hiermee valt ze in het rijtje van Trajal Harell, Meg Stuart en William Forsythe. En terecht.
Haar verschijning is net zo fascinerend als haar naam. Langgerekte handen, brede benige neus, ingevlochten kroeshaar. Dikke spieren trillen op de donker masculiene rug terwijl ze haar heupen en borstbeen schudt. Ze neemt de tijd om haar atletische Afrikaanse lichaam tot in detail tot ons door te laten dringen. Om haar heen staan geknakte sfeerlampen met witte in verpakkingsplastic gehulde kappen – die uit een zo’n standaard Amerikaans interieur. Pollen gras springen rondom op. Waar het me aan doet denken? Misschien wel een soort vergane huiselijkheid.
Natrillend van de schokkende bewegingen draait ze zich om. De beukende beats echoën nog in mijn hoofd. Haar bruine huid glimt van het zweet, huid die haar heeft gevormd. We stappen recht in haar elfde levensjaar. Vragen of het echt haar leven is en of de brieven die ze voorleest echt van haar en haar beste vriendinnetje zijn, doen er totaal niet toe. Je gelooft haar. Zij is het. Haar groeiende lichaam, haar overweldigende emotie, haar gedachten. Ze leest voor over sperma, borsten en masturberen met een frisbee. Over nachtmerries en haar ontdekking dat anderen mooi zijn en zij lelijk is. ‘You are the ugliest person I know, bitch.’ Bam, het raakt. Haar humor en openhartigheid is ontwapenend. Zelden worden haar woorden plat. Ik kan me erin herkennen en tegelijkertijd komt dit uit een compleet andere wereld die je kent van films.
Ze balanceert even op haar billen met haar benen en armen in de lucht. Zwevend. Alsof ze ultiem geniet. Dan klapt ze met haar lijf hard op de grond. In een fractie van een seconde staat ze weer in de werkelijkheid. Het zijn deze minutieus geregisseerde overgangen die het zo boeiend maken. Door middel van korte en intense bewegingsfrases afgewisseld met heldere zang en tekst spint Okpokwasili een soms wat gekunsteld, maar spannend vlechtwerk van fantasie en werkelijkheid. Een doolhof van donker gevoel en gedachten waarin de bezoeker verstrikt raakt en uiteindelijk ontsnapt met de catharsis van volwassen worden.
