Don’t Hit Mama houdt op te bestaan in huidige vorm. Oprichters Nita Liem en Bart Deuss zijn aan het onderzoeken hoe zij hun ervaringen van de afgelopen twintig jaar kunnen inzetten voor andersoortige (kunst-)projecten. ‘We stoppen vooral om door te gaan’, zegt Liem. (meer…)
De moeder van Aap is een beetje gek. Ze woont soms in het Paleis van Bijzondere Mensen en heeft zichzelf de naam Gazoline gegeven (verzonnen op een Frans tankstation). Ze is ook wel eens midden in de nacht met Aap uit de trein gestapt op een onbekend station, zonder te weten waar ze heen moesten. Tryater maakte met Mama Gazoline (8+) een speelse, muzikale voorstelling over opgroeien met een moeder die niet voor je kan zorgen.
Tijs Huys speelt Aap als een energieke jongen die trots is op zijn moeder. In het begin van de voorstelling grijpt hij meteen de aandacht door een dansje te doen in haar bontjas en pumps. Haar kleren zijn er namelijk wel, maar zij zelf niet. Zoals wel vaker. Aap vertelt welke wonderlijke avonturen ze in haar brieven aan hem schrijft en fantaseert volop hoe haar leven eruit ziet. Soms vliegen die fantasieën lekker uit de bocht als hij bijvoorbeeld beschrijft hoe ze midden in de nacht in een achtbaan door chocoladerivieren roetsjen of hoe zijn moeder een tijdje met een Egyptenaar in een piramide woonde.
Mama Gazoline zelf heeft geen tekst in de voorstelling, maar beweegt en danst af en toe op experimentele muziek over het podium, als in de gedachten van Aap. Nynke Heeg speelt haar als ongrijpbare en ontwapenende moeder, met een prachtige zangstem. Ze draagt spectaculaire kleurrijke jurken die in een Alice in Wonderland-film niet zouden misstaan. Deze beeldende en soms wat abstracte scènes vormen een prettige afwisseling met de vertelscènes van Aap.
Uit de verhalen van Aap blijkt hoe onrustig, maar tegelijk ook hoe heerlijk spontaan de band met zijn moeder is. Soms zijn de anekdotes hilarisch, soms schrijnend. Zoals die keer dat Aap een enorm cadeau krijgt op de dag dat hij elf jaar, elf maanden en elf uren oud is geworden. Er blijkt een veel te kleine trui in te zitten in meisjeskleuren en met uitzonderlijk lange mouwen. Even lijkt Aap verslagen en teleurgesteld, maar dan trekt hij de trui aan en speelt hij vrolijk met de mouwen. Met dit soort scènes slaagt regisseur Tamara Schoppert er knap in de weerbaarheid van kinderen te laten zien. Een moeilijke gezinssituatie hoeft levenslust niet in de weg te staan. Dat levert een verrassend lichte voorstelling op.
Foto: Saris & den Engelsman