Is de club de enige plek waar we ons nog fysiek uiten? En hoe dan? In een performance die dans, muziek en beeldende kunst mengt, onderzoekt choreograaf en performer Michele Rizzo de clubdance als hedendaags ritueel. Met uiterst simpele middelen brengt Higher de kijker in een hypnotiserende trance.
Mist en een meditatieve, elektronische sound vullen de ruimte. Hier en daar verschijnt een oranje bundeltje licht. De voorstelling Higher begint bescheiden en mystiek. Steeds meer lichtjes doemen op uit de diepte, tot er een zekere ordening ontstaat. Het is een fascinerend, esthetisch schouwspel dat zijn tijd neemt, we laten ons gedwee meeglijden op de rust die ervan uitgaat. Dan duiken een voor een uit de donkere hoeken drie figuren op die langzaam zichtbaar worden. Losjes deinen hun lichamen mee op de muziek. Tot ze elkaar vinden in de beat en er een synchroon choreografisch patroon van uitgekiende passen ontstaat, dat wordt herhaald.
In zichzelf gekeerd zijn de drie in zwart geklede mannen (korte broek, hoody of T-shirt en gympen), maar hun danspassen zijn volledig op elkaar afgestemd. De eindeloze herhaling van clubdanshupjes en pasjes kent een hallucinerende werking. Al dansen we zelf niet, we worden onderdeel van het ritueel. De clubdans is een van de specialiteiten van de jonge choreograaf en danser Michele Rizzo, die studeerde aan de School voor Nieuwe Dansontwikkeling en onlangs een ontwikkelbudget ontving van het Amsterdams Fonds voor de Kunst (3Package Deal).
Higher produceerde hij met ondersteuning van Frascati en ICKamsterdam. Twee jaar geleden nog creëerde Rizzo het merkwaardige M, een performance met een duplicaat van hemzelf, een pop. Rizzo is een man die voorstellingen maakt op de scheidslijn van meerdere disciplines, zijn voorstellingen zijn mystiek en duister tegelijk, zoals ook het werk van Gisele Vienne dat kan zijn. Higher was afgelopen weekend onderdeel van een programma van Dansmakers; een internationale driedaagse rondom ’the relevance of dance’.
De blik van de mannen is naar binnen gekeerd, ze kijken elkaar niet aan. Als de beweging gaandeweg de performance intensiveert krijgen we iets meer van hen te zien. Even verschijnt een grijns op het gezicht van de androgyne man met oranje haar als hij zich verstapt, maar verder blijft alles onder controle. Als de lampen langzaam doven, laten de drie hun vaste ruimtelijke patroon los en beweegt ieder voor zich door de ruimte. Langzaam verdwijnen de mannen in het donker, daar waar ze ook vandaan kwamen. Even waren we helemaal een met hen. In de duisternis brokkelt ten slotte ook de sound langzaam af tot enkele losstaande geluiden in de leegte. Effectief en simpel zijn de ingrediënten van Higher, dat een hedendaags ritueel beschrijft waarin beeld, geluid en beweging op betoverende wijze samenvloeien.
Foto: Alwin Poiana
