Peter Pannekoek, vooral bekend van zijn optredens in De Wereld Draait Door, maakt dit seizoen zijn eerste avondvullende voorstelling. Met Zacht van binnen laat hij zien niet alleen een goede stand-up comedian, maar ook een interessante theatermaker te zijn.

De afgelopen jaren ontwikkelde Peter Pannekoek, sinds 2007 lid van Comedytrain, zich tot een sterke stand-up comedian, die bijzonder scherp kan inspelen op reacties uit het publiek en vooral het genre van de oneliner en het korte, persoonlijke verhaal erg goed beheerst. Het was even spannend of die talenten ook goed tot hun recht zouden komen in een avondvullende voorstelling. Het spelen van korte sets in een comedyclub is immers echt iets anders dan het maken van een theatervoorstelling, waarin je een langere spanningsboog moet maken en de voorstelling een zekere samenhang moet hebben, hoe associatief ook de lijn die in de voorstelling wordt aangebracht.

Pannekoek is er, samen met regisseur Ruut Weissman, in geslaagd om zijn kenmerkende stand-up-stijl te behouden en toch een volwaardige en interessante theatervoorstelling neer te zetten. Pannekoek is als stand-up comedian erg goed in het volgen van zijn associaties en het aaneenrijgen van grappige, persoonlijke observaties. Daar krijgt hij in deze voorstelling alle ruimte voor. Maar er is ook een onderliggende thematiek, die van zijn angsten en de dood van zijn vader. Die thematiek is echter niet dusdanig dwingend dat ze afdoet aan de losse vertelstijl die Pannekoek juist zo goed beheerst. Pannekoek wisselt scherpe kritische observaties over onze onbewuste homofobie en de seksuele intimidatie van vrouwen af met grappen over luchtige onderwerpen zoals seks tijdens de eerste date en kleine, persoonlijke ontboezemingen over zijn angsten en paranoia.

Opvallend is dat Pannekoek met pauze speelt. De meeste jonge makers spelen in één keer door, maar juist een pauze is een slimme ingreep wanneer je als maker gewend bent om korte sets te spelen. De afgelopen jaren zagen we dat veel debuterende stand-up comedians moeite hadden een spanningsboog van anderhalf uur te maken. Pannekoek maakt in zijn voorstelling twee kortere bogen en dat werkt goed.

In de vormgeving zijn minder handige keuzes gemaakt. Het decor van Jantje Geldof, volgens het persbericht een ‘heksenbos à la Macbeth’, moet Pannekoeks angsten verbeelden, maar dit decor, waar Pannekoek zich af en toe letterlijk in verschuilt, maakt een nogal geforceerde indruk. Ook de soundscape van Frank van Schie, die voor de spanningsopbouw moet zorgen en het verhaal over Pannekoeks angsten extra nadruk moet geven, leidt voornamelijk af. Regisseur en vormgevers hadden hier bovendien wel op zoek mogen gaan naar wat meer tegenkleur, de thematiek van de angst ligt er op deze manier wel erg dik bovenop. Uiteindelijk doen decor en vormgeving ook een beetje af aan het naakte stand-up-karakter van de voorstelling. Pannekoek is een interessante speler en verteller, die deze theatrale ingrepen niet nodig heeft om een avond lang te boeien.

Foto: Hans Peter van Velthoven