Choreografe Pia Meuthen kiest in Portraits and Short Stories opnieuw voor het tonen van een crossover tussen dans en acrobatiek. Maar deze keer laat ze heel veel daar omheen weg. Wat overblijft is een functionele opstelling met een Chinese paal, een touw, een trampoline en drie schuine vlakken. Een subtiele soundscape. En zes mannen. Het blijkt precies de juiste mix.

In de kleine zaal van de Verkadefabriek, die echt klein is, wordt zo heel goed zichtbaar wat de kruisbestuiving toevoegt aan het dansidioom. De ruimte wordt ten volle benut. Soms losjes verhalend, dan weer abstracter werken de mannen met elkaars lichamen en de attributen in een bewegingstaal die consequent speels is, soms risicovol, expressief en uitgaand van de kracht van het mannenlijf, maar vooral: eigen. De gezichten zijn steeds ontspannen. De zes mannen zijn volkomen vertrouwd met elkaar en met het materiaal. Ze kijken naar elkaar, tasten elkaars blikken af en strekken hun armen gul naar elkaar uit. En dan wordt er gelift, gesprongen, geklommen. Er zijn duetten bij waarin de mannen op onwaarschijnlijke manieren op en door elkaar klauteren en kronkelen. Niemand heeft bezwaar tegen een voet in zijn gezicht. Het zijn levenslustige broers. Je zou haast willen dat je er zelf ook een van was.

Er is een verhalend element. Het gaat in grote lijnen over leeftijd, levensfase en de plek die je daarmee inneemt in een groep. Er is een oudere danser, Eddy Becquart, en een jonkie, Ruben Mardulier. Zij moeten hun plaats binnen de groep bevechten, meer dan de anderen. Natuurlijk gaat het er soms om wie de baas is en wie moet volgen. En toch is het geen anekdotische voorstelling. Het gaat zeker net zo goed om het plezier van bewegen en het vinden van een nieuwe mix van manieren om het lichaam in te zetten. De dansers hebben verschillende achtergronden: ze komen van een circusopleiding, uit een familie van straatartiesten of ze zijn getraind als danser. Maar ze hebben samen het materiaal gemaakt met als resultaat dat je haast niet meer kunt zeggen wie van circus is en wie van dans. En in die kleine ruimte komen de grotere bewegingen af en toe heel dichtbij, zoals het dynamischere werk in het touw: Fynn Neb scheert rakelings langs de eerste rij. Hij geniet van dat moment, de vijf mannen die zijn touw zo’n zwieper gaven al net zo. En de mensen op de eerste rij happen naar adem, en niet voor het laatst vanavond.

Ook het ritme binnen de scènes is fijn: een aantal keren is een van de mannen in een middentempo aan het springen op de trampoline. De veren rekken diep naar beneden, je oog ziet een figuur recht op en neer vliegen. Tegelijkertijd gebeurt er dan elders op de vloer iets wat daarmee contrasteert. Twee mannen werken samen aan een touwact: ze klauteren, pakken elkaar beet, rollen een stuk naar beneden aan hun touw, duikelen ondersteboven. Of vier mannen dansen synchroon op de vloer, maken met hun benen een soort carré terwijl hun armen vloeiender bewegingen maken. Die stoïcijns op en neer bewegende figuur linksachter doet iets met je gevoel van tijd als je net niet naar hem kijkt. Vreemd, maar fijn.

Portraits and Short Stories is precies dat wat de naam aangeeft: een verzameling korte verhalen en portretten in beweging. Vol leven, afwisselend en eigen. Spannend om naar te kijken. Een plezier om bij te zijn.

Foto: Miquel de Jong