Het zal de uitgevers van dagbladen deugd doen dat Jasper van Kuijk in Onder de streep wanhopig verlangt naar iets van papier dat de gigantische nieuws- en informatiebrij elke ochtend een beetje handzaam ordent, rangschikt op volgorde van belang en voorziet van wat duiding. Want de mens googelt zich ongelukkig en al die kennis maakt het leven niet leuker, niet beter. Onthouden doen we het toch allemaal niet.
In Onder de streep is Van Kuijk met zijn gezin op een Franse camping, waar de wifi alleen op het toilet redelijk is. Het begin van deze nieuwe voorstelling is lichtelijk onrustbarend, want dat bezopen luxeprobleempje is nu wel tot het bot uitgekauwd. Maar Van Kuijk kennende weet je dat hij dat platgetreden pad gaat verlaten. Want hij heeft bewezen dat hij een boeiend verteller is, een prettig narrige cabaretier met een fijne kritische blik.
Bij hem gaat het altijd over de keerzijdes van onze manier van leven en over de consequenties van ons handelen. In dit nieuwe programma is een van zijn interessante invalshoeken dat we bezig zijn alles in ons leven onherstelbaar te verbeteren. In Schoon schip, zijn vorige voorstelling, boeide hij van begin tot einde als zakenman zonder principes en geweten.
Dat lukt hem in Onder de streep minder, omdat er wat ruis in voorkomt met verhalen die moeilijk in het geheel zijn te plaatsen en daarom hinderlijk afleiden. Dat wordt gelukkig ruim gecompenseerd met verhalen en gedachtes die zijn verwarring, verwondering en ergernis over en verzet tegen ons onlineleven illustreren.
De feitjes die we binnenhengelen zijn nog wel te behappen. Maar met elk feitje erbij neemt het aantal verbanden ertussen met tien toe. En dat maakt een normaal mens stapelgek. Maar ben je eigenlijk wel een normaal mens als je alles van tevoren zeker wilt weten, als je elk risico van een keuze in kaart wilt brengen en uitbannen en met ‘zeker weten’ elk avontuur wilt schuwen?
Ontsnappen moet, maar hoe? Met een fantasieverhaal over de forellenvijver op de camping geeft Van Kuijk een niet al te rooskleurig scenario. De vijver zit boordevol vissen die geen kant op kunnen en zich steeds weer laten verleiden in het aas aan de haakjes van de vissers te bijten. Tot er een besluit dat niet meer te doen en de rest volgt.
Jasper van Kuijk heeft drie piepjonge kinderen, die hij niet meer kan vertellen hoe de wereld tegenwoordig in elkaar zit. Het is te veel, te heftig, te complex en er komt alleen maar meer bij. Hij denkt ook dat het beter is als ze het zelf ontdekken. En ook hoe leuk het toeval is. Dan kunnen ze het hem straks uitleggen.
Foto: Jaap Reedijk
