Vergeet de titel, De man die op reis ging van Unieke Zaken. We zien twee theatertechnici, die in de weer gaan met decor, licht en geluid. Maar in plaats van hiermee uit te pakken blijven ze hangen in klusjes, kleinigheidjes, praktische oplossingen en hun eigen grapjes.
Het decor wordt klaargezet voor de show van Sjaan en Henk, die een ‘HOOFD(P)REIS’ hebben weg te geven. De technici Hans en Jean Pierre (Peter Bolten en Arjan Bouwmeester) maken gebbetjes, zeulen met decorstukken en hangen scheve gordijnen op die daarna scheef blijven hangen. Ze lijken geen haast te hebben en blijven relaxed. Van enige spanning voor de komende voorstelling hebben zij geen last.
Hoewel ze een potentieel aan belichtingsmogelijkheden, geluidstechniek en decorstukken tot hun beschikking hebben, wordt de lange aanloop naar de echte voorstelling nergens theatraal. De grapjes en de verwikkelingen blijven hangen in elkaar in de weg lopen, het voorstel om koffie te gaan drinken, en de onderlinge discussie hoe een en ander aan te pakken, al is discussie daarvoor een groot woord. Ze krijgen ook geen ruzie of andere sociale toestanden.
Regisseur Herman Bolten laat alles zijn gangetje gaan, maar zonder dat de voorstelling in slaap sukkelt. Want telkens is er weer een slimme leuke oplossing voor een akkefietje, een valpartij die in een capriool eindigt of een rekwisiet dat vragen oproept. Het is een verdienste van spelers en regisseur dat de meligheid, die op de loer ligt, nergens aan de oppervlakte komt. Maar hilariteit en vuurwerk blijven evenzeer uit.
De toeschouwer kijkt bijna de hele voorstelling reikhalzend uit naar het begin van de show, naar het doek dat opengaat, naar iets dat gaat spetteren. Wanneer begint het nou eens echt? Maar elke aanzet daartoe wordt door de technici vakkundig om zeep geholpen. Totdat je je realiseert dat het wachten op Godot is. De voorbereidingen zíjn de voorstelling. Voorstellingen van Unieke Zaken worden vaker gekenmerkt door op het toneel de voorbereidingen te tonen van iets wat op zich laat wachten. Daarbij wordt vaak een lange spanningsboog opgezet. Bij deze voorstelling blijft die spanningsboog echter helemaal weg. En wanneer je je daar net bij neergelegd hebt, gebeurt er werkelijk iets… wat ik hier niet ga ik verklappen.
Foto: Jan Boeve
