Louis Malle verfilmde in 1981 het scenario van My dinner with Andre, geschreven door Wallace Shawn en André Gregory. Het werd een echte cultfilm. Damiaan De Schrijver en Peter Van den Eede speelden eind jaren negentig een legendarisch geworden toneelversie van dit intelligente en humoristische conversatiestuk, waarin een schrijver en een regisseur delibereren over kunst en het leven. Karina Kroft maakte een nieuwe vertaling en  regisseert het stuk met vrouwelijke spelers: Jacqueline Boot en Johanna ter Steege.

Opvallend in de bewerking van Kroft is de ‘triviale herdefinitie’ van het theater en de vraag of theater de mensen nog wel kan raken. Zo laat ze de schrijver onder meer zeggen dat mensen in de huidige tijd steeds meer genoegen nemen met steeds minder inhoudelijk niveau. De regisseur is van mening dat mensen niet meer worden wakker geschud van toneel waarin personages incapabel zijn tot communiceren of zich verliezen in extreem gedrag. Mensen laten zich liever castreren omdat ze dan een echt intense ervaring beleven, zo verzucht de regisseur.

Waar in de ‘mannenversie’ van My dinner with Andre de nadruk ligt op intellectueel getinte messenslijperij, kiest Kroft voor de emotie van de personages. In de overpeinzingen over hoe mensen in het leven staan of zich verhouden tot grote thema’s als authenticiteit, materialisme en engagement is dat duidelijk voelbaar.

De voorstelling wordt op Oerol gespeeld in de Wierschuur in Oosterend waar vaak een forse wind waait die de actrices ook in deze voorstelling danig parten speelt. Niettemin wist Johanna ter Steege na een aarzelend begin het publiek te raken. Ook Jacqueline Boot raakte naarmate de voorstelling vorderde, steeds beter op dreef.

Aan het slot van het tafelgesprek is de geborneerde regisseur dichter bij de schrijver gekomen, die vooral beweert dat doelgericht leven een wezenlijk onderdeel is van de menselijke natuur. Het wordt zelfs ontroerend als de regisseur na haar vele verhalen over eindeloze zoektochten naar spiritualiteit in India of in de Sahara, ontredderd toegeeft dat zij het zicht op het mens zijn en dus op zichzelf is kwijtgeraakt. Karina Kroft heeft met haar vrouwelijke invalshoek op originele wijze een andere dimensie aan deze moderne klassieker verhaal toegevoegd.

(foto: Saris & Den Engelsman)