Met de The Fool van Connor Schumacher opende het Moving Futures Festival deze week in de Rotterdamse Schouwburg. Moving Futures is een relatief nieuw Nederlands festival dat langs verschillende theaters door het land reist om zo de nieuwe aanwas van de Nederlandse dansproductiehuizen te tonen. Met Connor Schumacher (Dansateliers) in de rol van nar had het festival een vrolijke première.

Wie de afbeeldingen van Tarotkaarten kent, weet dat ‘De Dwaas’ wordt verbeeld met een plunjezak in een onherbergzaam landschap. Op de achtergrond schijnt een volle zon. Die zon en die dwaas spelen wel een rol in Schumacher’s solo The Fool, maar op de tarotkaart moeten we ons niet fixeren, want wat Schumacher vooral doet is zijn publiek confronteren met een zoektocht naar betekenis.  De solo vangt – heel verleidelijk – aan met een geweldige act waarin de dwaas zich heeft vermomd tot robot en met hakkelende gebarentaal contact zoekt met zijn publiek. Het idee van de robot als entertainer werkt en Schumacher’s uitvoering is even geestig als consequent, tot en met zijn zorgvuldig opgeschoren haar.

Schumacher is een danser die niet bang is om te spreken of te improviseren. Zelfs met zijn bevende handen – vanwege de première? – weet hij raad: ‘I cannot stop shaking, try to delete – resuming program’. Daarna volgen enkele georganiseerde diepe ademhalingen. Dan scannen zijn ogen het publiek af en volgt een geestige interactie met een van de toeschouwers. Het is zonder meer de meest aansprekende act in deze solo, die daarna een heel andere weg slaat met nieuwe episodes. Het robotnummer wordt opgevolgd door een minimalistische, ritmische dans met kleurige visuals op de achtergrond. Daarna verschijnt een gele bal licht op het doek en danst Schumacher op dramatische vioolmuziek een expressionistische moderne dans, vol rituele woede. Dan verdwijnt hij achter het witte doek en zien we slechts zijn silhouet in een steeds groter wordende wereldbol.

In The Fool analyseert Schumacher het begrip theater en de werking tussen speler en publiek aan de hand van uiteenlopende schetsen. Het is een onderwerp dat hem eerder bezig hield, bijvoorbeeld ook in I trust in this life we will have another moment alone, waarin hij zich verstopte in een bewegend plastic object. Maar zo communicatief als zijn robot is, zo raadselachtig is het eindbeeld, waarin een vertraagde voice over uitlegt dat we nu eenmaal niet alles kunnen duiden dat met ons tracht te communiceren. Het is een wat abrupt einde. Alsof Schumacher nog lang niet klaar is met het onderwerp. Maar wie de Tarot kent, kan wel een relatie leggen met de dramaturgie van dit werk. Klaar lijkt Schumacher echter nog niet met zijn Arcana.