Zes jaar geleden maakte theatermaker Bert Hana de voorstelling Papadag, waarin hij in zijn eigen huiskamer aan de hand van dia’s verslag deed van zijn vakantie met zijn zesjarige dochtertje. Hij won de Dioraphte Amsterdam Fringe Award. Vorig jaar maakte het gezelschap 7090 de muzikale performance Pand 7090, een muzikale pop-up poppenkast die dezelfde prijs won. Ter ere van de tiende verjaardag van het Fringe slaan de prijswinnaars de handen ineen en geven een feestje.

Ook in deze voorstelling staat een diapresentatie centraal. Een uitgebreid fotoverslag van iets wat naar alle waarschijnlijkheid een tachtigerjaren bruiloftsfeest is, komt tergend traag voorbij. De lulligheid druipt er vanaf: slecht (of vaker nog: niet) geposeerd, knullig geschoten, en zijn ze niet overbelicht, dan toch meestal wel onderbelicht. Terwijl die reportage aan ons voorbijtrekt gebeurt er iets fascinerends.

Rondom het (letterlijke) houtje-touwtje (geluids)decor, dat met onder andere ventilators, oude koffieblikken, trechters en een wasteil de soundscape versterkt, voltrekt zich een uiterst merkwaardige, absurdistische beeldsequentie met de performers Nora Mulder, Koen Kaptijn (beiden van 7090) en Bert Hana. Alles staat in het teken van het feestje dat niet van de grond komt. Lulligheid wederom.

Ze geven dat feestje met een sullige, serieuze overgave. Ze delen drankjes uit, doen goochelacts en draaien liedjes vanaf cassettebandjes. Meer dan eens vraag je je af waar je in hemelsnaam naar aan het kijken bent, maar niettemin blijft het intrigerend. Hilarisch hoogtepunt is de scène waarin ze, in stilte naast elkaar aan een lange tafel zittend, rode bieten naar binnen proppen. Poëtisch hoogtepunt is het eindbeeld: waarin een paard in de wasteil zit, in de sneeuw, en schuchter om zich heen kijkt. Vervreemdend. Kwetsbaar. En absurd. In je hoofd dreunen de verschillende voorbijgekomen evergreens (I Will Always Love You, Are You Lonesome Tonight) nog na. Had ik het al over lulligheid gehad?

Deze samenwerking is zonder twijfel een interessante. De voorstelling blinkt uit in eigenheid en lijkt de typische karakteriseringen van zowel Bert Hana als 7090 uitstekend te hebben geïntegreerd. Resultaat: een boeiende kijkervaring die wel af en toe wat aan spanning inlevert, die soms zo onbeduidend is dat het ook afstand schept. De verstilling en kwetsbaarheid zijn schaars, maar noodzakelijk om de performance naar een hoger plan te tillen. Het fascinerende eindbeeld bewijst dat ze, behalve een talent voor absurdisme, ook daar wel degelijk een mooi oog voor hebben.