Zet één vrouw tussen vier mannen en het gedonder begint al. Zet ze vervolgens in een zwembad en het wordt alleen maar erger. Zet dat ten slotte op de Parade en de ellende is compleet. Zwembad is de weinig verhullende titel van de fysieke pretvoorstelling waarmee Carver: Special Edition dit jaar op de Parade staat.

Dat zwembad is volledig nagebouwd door decorontwerper Edwin Kolpa. De blauwe tegeltjes, de veel te hard terugvallende klapdeurtjes naar de kleedhokjes, de gladde trapjes in de baden. Alleen het water ontbreekt; maar daarvoor hebben we het geluid van plonzend water en onze fantasie ter compensatie.

De voorstelling doet een beroep op alle ongemakken en ongemakkelijkheden die komen kijken als je naar een zwembad gaat. Koudwatervrees, imponeren, je status veroveren. Stoere mannen met zwembandjes om hun bovenarmen en gigantische opblaasbare badeendjes schetsen in een sterk beeld de belachelijkheid van het concept ‘zwembad’ op zich. Ze sloven zich uit voor een vrouw, die zich dat laat welgevallen en waar ze kan volledig uitbuit. Maar puntje bij paaltje verdwijnt ze steeds in het diepe bad; de mannen opgefokt en opgegeild achterlatend.

Carver: Special Edition is de kweekvijver van Theatergroep Carver, en met deze Paradevoorstelling brengt artistiek leider Beppie Melissen de groep waarmee ze in 2007 de Paradehit Tucht maakte – die destijds de Gouden Mus won voor beste voorstelling op het festival – terug bij elkaar. Onder haar regie brengen Bram Coopmans, Christina Flick, Bas Hoeflaak, Bas van Rijnsoever en Daan Simons een vermakelijk halfuurtje fysiek plezier – gebaseerd op herkenbare zwembadclichés. Zo flauw is het en zo flauw blijft is: Zwembad is lachen om iemands zwembroek van z’n kont trekken.

In de laatste scène, waarin het golfslagbad aan lijkt te zijn gezet en iedereen daar letterlijk in opgaat, laten Melissen en haar club zien dat ze nog meer in huis hebben: er is zo waar nog een glimp van verstilling en een verrassend mooi toneelbeeld.

Maar daarvoor ga je niet naar Zwembad; dat doe je om te lachen en stiekem jezelf zo nu en dan eens erin te herkennen.

Foto: Mieke Struik