Op papier is Parallel cities van het internationale makersduo Stephan Kaegi en Lola Arias groots, in het echt zijn het zeven eenvoudige projecten verspreid over diverse locaties in de stad. Ze zijn allemaal te zien tijdens Festival a/d Werf. De voorstellingen zijn op zich niet  vernieuwend. Rimini Protokoll, het Duitse collectief van Kaegi, voert al jarenlang dergelijke projecten uit. Het feit dat dit concept zich verspreidt over meerdere steden in de wereld voegt iets toe aan het geheel, vooral als de verhalen van andere steden terugkeren in Utrecht zoals in Hotel.

Library van Ant Hampton en Tim Etchells is een voorstelling voor twee personages aan een van de leestafels van de openbare bibliotheek in Utrecht. Temidden van de geconcentreerde studenten zit je met je voorstellingspartner aan een tafel waar drie boeken liggen en een schriftje. De stem door de koptelefoon wijst je op de sfeer, de geluiden en de concentratie in de leeszaal. En inderdaad, het is een fascinerend geheel  al die studerende jonge mensen met hun laptops, hun gekleurde markers, hun boeken en hun iPods tussen de massa’s boeken op de planken.

De stem start een verhaal, dat je vervolgens doorleest in het schriftje met de stem nog levendig in de verbeelding. Van de levende stem naar de georganiseerde woorden op papier, van zichtbare letters in het schrift naar vervaagde letters en lege pagina’s en passages in boeken. Library speelt de individuele actie van de lezer en de woorden die maar moeizaam loskomen van hun betekenis. Soms letterlijk als de gids ons het boek op zijn kop laat houden. Echt boeiend wordt Library echter niet, ook niet tijdens de interactieve momenten met onze voorstellingspartner, waarbij we in elkaars schift mogen kijken en lezen.

Veel spannender is het concept van Hotel, dat zich afspeelt in een Ibis hotel in Oog en Al, een buitenwijk van Utrecht. In Hotel maakt het publiek één op één kennis met het schoonmaakpersoneel in een reis langs diverse hotelkamers. Elke kamer introduceert de geschiedenis van een schoonmaker. Hun roots liggen in verschillende landen en hun verhalen worden op verschillende manieren vormgegeven. In kamer 102 ligt een brief op het bureau en vind je de identiteitspapieren en foto’s van de Turks-Nederlandse Kadrye in de kussensloop. De Poolse Barbara zien we op het TV-scherm, op het bed van haar kamer ligt een berg gebruikte handdoeken. Een Zwitserse van Algerijnse origine heeft een collage van foto’s in haar kamer hangen.

Elke kamer geeft een nieuw verhaal weer, een leven met dromen. Doordat regisseuse Lola Arias de verhalen van de Utrechtse schoonmakers vermengt met schoonmakers uit andere steden ontstaan er interessante contrasten. Zo uniek als elk persoonlijk verhaal is, zo uniform is het uiterlijk van de verschillende Ibis-hotels. Ook wat de schoonmakers in de kamers over de hele wereld aantreffen is universeel, van condooms onder het bed tot vergeten opladers en vibrators. Choquerend is het om te horen hoe weinig tijd de schoonmaakploeg krijgt voor het schoonmaken van een kamer. Na afloop wordt het publiek door het hotel geleid en kom ik nog enkele van de schoonmakers tegen terwijl ze aan het werk zijn. Hotel is een onvergetelijke en persoonlijke ontmoeting met hardwerkende mensen achter de schermen.

(foto: Anna van Kooij)

Zie ook het artikel ‘Stefan Kaegi verbindt wereldsteden in kunstprojecten’ in TM mei 2012