Het beste van het beste op hedendaags circusgebied, dat belooft het Canadese gezelschap Cirque Éloize te bieden. In Koninklijk Theater Carré vond afgelopen donderdag de Nederlandse première van zijn voorstelling ID plaats. En het moet gezegd: dit gezelschap brengt acts van de aller-bovenste plank.

De sfeer is grootstedelijk, urban, een tikkeltje straatbende-achtig. De jonge performers zijn stoer, cool, gekleed in felle kleuren en kleding in hiphopstijl. Zo dansen ze ook: veel battles, breakdance-achtig, met headspins en flares maar ook elementen uit showdance en dansstijlen als popping en locking. Erg modern en van deze tijd dus allemaal, en dat ook nog eens in een decor vol grootstedelijkheid. Verkeerslawaai, grote witte blokken waarop (geanimeerde) flatgebouwen en bewegende beelden geprojecteerd worden, druk rondlopende mensen. In deze drukke setting wordt de toeschouwer in moordtempo van act naar act meegesleurd.

De acts zijn enorm uiteenlopend. Soms klein, zoals het verbluffende duet tussen een stoere b-boy en een onbegrijpelijk soepele slangenvrouw, die staand als in een bruggetje met haar tenen haar neus aanraakt alsof ze de hele dag niets anders doet. Soms groots, zoals de battle tussen twee gangs, vol stoere salto’s en sprongen. Vaak verbijsterend knap, zoals de jongleur die via doorzichtige plexiglazen platen met maar liefst acht ballen jongleert, of de paaldanser die omhoog klimt, hangt, staat en valt alsof het hem geen enkele moeite kost.

Alle performers doen naast hun eigen specialisme mee aan de grote groepsacts, waarvan vooral de touwtje-springact in het geheugen blijft hangen. Al touwtje springend met grote kleurige touwen halen ze bizarre toeren uit. Een skater en een stuntfietser springen in en uit, breakers halen de meest idiote toeren uit of springen in het grote touw en ondertussen nog in twee andere touwen. Leuk aan deze scène is het aanstekelijke plezier ervan; als het even misgaat lachen de performers erom en gaan verder. Deze ongedwongenheid maakt dat je als toeschouwer persoonlijk wordt geraakt: je zou bijna zelf gaan meedoen.

Helaas zijn dit soort momenten van verbondenheid met het publiek schaars in ID. Veruit de meeste acts drijven of bewondering, liever nog verbijstering van de toeschouwer. Dat kun je een circusvoorstelling eigenlijk niet verwijten. Daarbij zijn alle acts ook nog eens van een ongeëvenaard hoog niveau. Maar het zijn elementen die je wel kunt missen: de poëzie, de verwondering om het menselijke, het kleine, het intieme. Elementen die in kleiner circus (van technisch iets minder hoog niveau) vaak wel aanwezig zijn. Maar ID is gemaakt om te imponeren en doet dit goed. Het sluitstuk – een razendknap gechoreografeerde trampoline-act met perfect passende en strak getimede video-effecten – blaast je van je sokken. Wil je een supergelikte en indrukwekkende show zonder ontroering, dan zit je bij Cirque Éloize gebeiteld.