In 2013 stond Fuad Hassen in de finale van Cameretten. Daar was te zien dat hij met gemak op het podium stond en dat deze sympathieke comedian het publiek een vermakelijk half uur kon bieden. De verhaallijn leek echter wat geforceerd. Nu speelt hij zijn eerste avondvullende programma. En hij is zichtbaar gegroeid.
Pareidolia is een stevig samenhangend geheel. Het is niet zozeer een verhalend als wel een thematisch gerangschikt programma. Hassen heeft het over vooroordelen, in alle soorten en maten. Dat klinkt zwaarder dan dat het is. Want hij weet er een erg grappige avond van te maken, waarbij hij niet alleen laat zien hoe anderen in de valkuil van hun premature oordeel vallen. Ook hij zelf blijkt over een behoorlijke dosis vooringenomenheid te beschikken. Zo speelt hij onder andere een leuke zelfverzekerd-paranoïde ‘rol’ als hij het heeft over zijn wantrouwen jegens Albert Heijn.
Hassen toont zich een innemend en technisch begaafd verteller met een mooie dynamiek in zijn stemgebruik. Andere comedians spreken nogal eens vlak en eentonig en weten door snel te praten te verhullen dat de grappen matig of niet af zijn. Hassen tapt uit een ander vaatje. Hij heeft een aangenaam rustig tempo. Bij hem geen lach-of-ik-schiet. En hij bespeelt het hele stemregister, van fluisterend tot kwaad uitroepend, waarmee hij elk gedeelte de kleur meegeeft waarin ’t het beste tot z’n recht komt. Zo laat hij tevens zien dat zijn programma zorgvuldig is samengesteld. Ook schuilt er in hem een aardig speltalent; hij illustreert zijn verhalen met treffend uitgespeelde situatieschetsen die het komische effect versterken.
Ten opzichte van zijn half uur bij Cameretten is Hassen duidelijk steviger geworden. Hij heeft zijn materiaal ontspannen onder controle. Hij is een beter verteller, de ruis door de herhalingen in de teksten is eruit en de verhaallijn is minder nadrukkelijk. Dat komt zijn programma alleen maar ten goede. Hij laat ons op eenvoudige wijze zien hoe we zelf ten prooi vallen aan vooroordelen, zonder ons te veroordelen. En het is misschien geen schokkend nieuw beeld, en thematisch wat aan de lichte kant, maar theatraal is het goed uitgevoerd. Hassen is geen wereldverbeteraar, hij is een observeerder. Daarin zit zijn zeggingskracht. Met dit debuut levert hij een eigenzinnig eerste programma af.
Foto: Jan Boeve
