Er lijken alleen maar meiden in de zaal te zitten! Hier en daar een enkele vent tussen clubjes meiden, plukjes meiden, koppeltjes meiden. Niet van die giechelende en gillende typetjes die je bij een willekeurige boyband ziet. Nee, dit is de tamelijk rustige soort, meest twintigers.
Onbevangen kijkers, precies het juiste publiek voor Ongekust, het muziektheater van de al even onbevangen Rens Polman en Koen Brouwer, samen met drummer, bassist en toetsenist het muzikaal collectief Lieve Bertha.
Ze willen beroemd worden. Niet alleen met muziek, waarmee ze al eens de publieksprijs binnen sleepte tijdens De Grote Prijs van Nederland. En niet alleen met hun leuk brutale filmpjes die online staan en worden uitgezonden door BNN 101TV. Maar óók in het theater.
Voor studeren hadden de jongens geen tijd, want dat combineerde slecht met ‘doen waar je zin in hebt’. Juist dat faciliteert creativiteit het beste. Maar nu zijn ze 23. Beroemd worden is hard werken, plichten, verantwoordelijkheden en agenda’s. De liefde (Koen), of het zoeken er naar (Rens), kost zeeën van tijd. Hoewel, met zoveel meiden in hun zaal kun je werk heel goed combineren met het meisje.
Kortom: we hebben hier te maken met een stel jonge honden die al veel kunnen en nog veel meer willen. Die er op het podium geheel eigen wetten op nahouden. Lieve Bertha heeft een prettig soort rommeligheid. Doen waar je zin in hebt balanceert echter ook op het randje van gemakzucht. Met de muzikaliteit van de hele band, de zang en de liedteksten zit het wel snor. Want de hoge stemmen combineren vaak wonderschoon en zijn loepzuiver. Bears Den en een vleugje Fleet Foxes meet Acda en De Munnik. Ruim genomen.
Hun teksten gaan in de eerste helft voornamelijk over meisjes, liefde, of het verlies daarvan. Een beetje eenzijdig. De tweede helft heeft meer kleur, meer verrassing en thema’s, die een bredere kijk geven in de belevingswereld van deze twintigers. Met onder meer een prachtnummer waarin ze bezingen hoe het zal gaan als een vriend van hen zijn vader voor het eerst zal ontmoeten.
In beide helften vertonen ze een filmpje van eigen makelij. Hilarisch en tegelijk een zwaktebod, want de doelgroep in de zaal zit de godganse dag al met schermpjes voor de snufferd. Voor filmpjes hoef je niet naar een theater, die kijken we thuis wel.
Maarrrr: met de kwaliteit ervan en het hoge humoristische gehalte leggen Polman en Brouwer keurig zelf een vinger op een zeer plekje van deze avond: Ongekust is nog te veel een optelsom van liedjes. Als de filmpjes de leukste intermezzo’s zijn en de rest van de verbindende tekstjes te veel knullige praatjes voor de vaak die de vaart eruit halen, zit er theatraal nog iets scheef. Onnodig, want als je dergelijke filmpjes maakt, heb je ook de creativiteit door goede en hilarische verhalen en kun je een mooie vorm bedenken ze te vertellen.
Foto: Anne van Zantwijk
