Samira Elagoz’ hyperpersoonlijke zoektocht Cock, Cock, Who’s There? is even gelaagd als universeel *****
Na een uur optreden vraagt de Zwitserse performer Nils Amadeus Lange zich hardop af ‘hoe lang hij nu aan het spelen is’. Bijna een uur, antwoordt het publiek. Oké, dan stop hij ermee. Zijn medespeelster geeft hem een applaus en dat is het dan.
De performance 666 is een vreemd, wonderlijk geheel. Voordat Lange optreedt heeft zijn medespeelster zich uitgekleed, zelf komt hij op gekleed in onderbroek. Hoge glitterhakken aan, zwarte schmink rond de mond, lange haarlokken aan weerskanten. Een modern dansstuk is het niet, zoals was aangekondigd. Lange maakt enkele passen, beweegt met zijn lichaam op de keelklanken, speelt met zijn gadgets als iPhone en tablet, en dat was het ongeveer. Voorafgaand zijn er nog enkele songs van Tamer Fahri Özgönenc. Het gaat over het zijn ‘just out of time‘.
Dat lied is passend: Lange bevindt zich ‘buiten de tijd’. Althans, in zijn performance wisselt hij met het gegeven van gender. Hij is man met feminiene uitstraling. Veel gebeurt er eigenlijk niet, in dat uur. Zijn medespeelster en hij dansen rond op het pornografische af. Zo naakt als de actrice zich toont, dat zie je nooit. Is het schokkend? Nee. Provocerend ook niet. Het is eerder een speeltje voor hen samen, het optreden voor publiek.
Lange heeft een glinsterende steen diep tussen zijn billen verborgen, en dat laat hij het publiek zien. Uit de rookmachine komen witte wolken die het tweetal tot erotische opwinding brengt. Dat is misschien nog het mooiste beeld: porno met wolken. Het symboliseert ongetwijfeld hoe efemeer de liefde is.
Het grootste deel van 666 wordt ingenomen door het tatoeëren van het eigen lichaam en dat van de ander. Opdat de toeschouwers er getuige van zijn, staat er een camera op gericht. Het zou zo moeten zijn, aldus het programma, dat ‘Lange de vrouwelijke identiteit bevraagt en speels bestaande ideeën over schoonheid en erotiek onderzoekt’. Het zijn woorden en wie weet interessante ideeën, in de performance is er echter nauwelijks iets van terug te vinden.
De voorstelling maakt deel uit van het Something Raw Festival, en daar past het goed in. Rauw in de zin van nog niet af, onderdeel van een work-in-progress en eigenlijk eerder geschikt voor eigen intiem gebruik dan voor de zaal. Het tatoeëren met heel zwarte inkt op blanke huid zegt misschien iets over zelfdestructie, maar Lange tilt het niet op een hoger plan. Het blijft bij een vondst.
