Met Strike root van het Nederlands Dans Theater werd in Den Haag alvast warmgelopen voor de serie danspremières tijdens festival CaDance. Het programma van NDT1 bevat slechts een première, tussen de hernemingen Chamber (2012) van Medhi Walerski en Safe as Houses (2001) van Léon & Lightfoot bracht associate choreographer Marco Goecke zijn nieuwe creatie Thin skin.
In de eerste paar minuten zien we het handschrift van Goecke meteen in volle glorie: een duistere wereld waarin de soms onnavolgbare tempowisselingen in de bewegingen van de dansers verrassen. Soms dierlijk, soms lichtelijk neurotisch maar altijd trefzeker. Eerder werkte hij al eens bij het NDT met de snoeiharde gitaarrifs van Jimi Hendrix, nu geeft hij het podium aan de muziek van Patti Smith. Met die elementen duurt het niet lang voordat hij de toeschouwer steeds steviger in de greep neemt.
Tien dansers bevolken tijdens Thin skin het grote toneel van het Lucent Danstheater. Een paar maal staat het hele ensemble op de vloer, de rug naar het publiek, de armen in een ronding alsof zij hun lichamen met zuurstof vullen. Maar het is vooral de lonely wanderer die zijn weg zoekt in de schemerzone van duisternis en mist. Op momenten weloverwogen en aarzelend, dan weer abrupt en krachtig nemen de dansers met hun subtiele lichaamspoëzie het publiek moeiteloos mee in hun innerlijke werelden, waarin ook plaats is voor wanhoop en strijd. Vooral Roger van der Poel, Fernando Hernando Magadan, Jorge Nozal en Thiago Bordin weten te ontroeren.
Boven de zwarte lange broeken van het ensemble zijn de bovenlijven overdekt met tatoeages. De raspende stem en de muziek van Smith scheppen een emotioneel en visueel pallet, zoals in het lied Birdland waarin zij de toeschouwer meeneemt naar een boerderij in New England, waar alleen de vogels nog oog hebben voor de zoon die rouwt om zijn vader. Het is alsof Goecke met zijn dansers en hun bewegingen een krachtige ets maakt; de losse golvende armen en de ferme uithalen laten diepe sporen na.
Foto Thin skin: Rahi Rezvani
