Zeven jaar oud zijn ze, de jongens. Ze staan tegenover elkaar. Mickey draagt zijn petje achterstevoren en Eddie heeft een zakdoek om geknoopt, zo’n padvinderszakdoek. Met een zakmes krassen ze in hun handpalm, dan drukken ze hun handen tegen elkaar. Een ritueel om bloedbroeders te worden. De ironie van dit ritueel ontgaat Mickey en Eddie. Ze willen een band smeden die vriendschap overtreft, maar weten niet dat die band allang bestaat tussen hen, omdat ze al een bloedband hebben, tweelingbroers zijn, gescheiden na hun geboorte.

In Hartsvrienden worstelt mevrouw Janssen (Vera Mann) om rond te komen. Ze is een alleenstaande moeder met een groot gezin en weet zich geen raad als we wéér zwanger is, van een tweeling zelfs. De welgestelde dame voor wie ze het huishouden doet (Maike Boerdam) weet een oplossing: zelf kan ze geen kinderen krijgen, dus waarom staat Janssen niet de helft van haar tweeling af? Niemand hoeft het te weten, beloven de vrouwen elkaar, en dus groeien tweelingbroers Mickey (Guido Spek) en Eddie (Jim Bakkum) gescheiden op, in twee totaal verschillende werelden.

In 1983 ging de musical Blood brothers, geschreven door Willy Russell, in première op West End. De eerste Nederlandse bewerking verscheen in 1989 (als Geboren vrienden), een tweede in 1998. Nu is er Hartsvrienden, geregisseerd door Martin Michel en vertaald door Jeremy Baker. Na ruim vijftien jaar is de naam van de voorstelling losjes gebaseerd op de oorspronkelijke titel. Blood brothers heeft iets grimmigs; Hartsvrienden klinkt zoeter en verwijst niet meer naar het (ironische) ritueel waarbij de broers hun handen tegen elkaar drukken.

De musical is even luchtig als de titel doet vermoeden. Russell verwerkte voldoende drama in zijn script (wanhopige moeders, armoede, klassenverschillen), maar Hartsvrienden blijft toch opvallend licht. In de tweede akte, als het drama heviger wordt, begint dit te schuren. Mickey laat zijn vrolijke jeugd achter zich en krijgt opeens te maken met verslaving, jaloezie en criminaliteit. In Hartsvrienden voelt deze omslag gekunsteld. De verteller van het verhaal (rapper Yes-R) kondigt het onheil al scènes lang aan, maar zijn voorspellingen maken geen indruk. Hij onderstreept vooral wat al kraakhelder is, vertelt niets nieuws, priegelt in de kantlijn. Als het drama dan eindelijk opduikt, is het overdadig. Een tussenweg tussen totale rampspoed of levensvreugde lijkt niet te bestaan.

Hartsvrienden moet het niet hebben van haar subtiliteit, maar van het spel en de vaart van de voorstelling. Vooral Spek valt daarin op: met zijn lange lichaam dartelt hij over het toneel, ondeugend en met humor. Als Mickey stuitert hij door het leven, terwijl Bakkums Eddie bedeesder is. Hij is de chique upperclass jongen, die moeilijke woorden kent en netjes ‘hoe maakt u het’ vraagt. Het personage blijft echter, ook als hij opgroeit van puber tot student, kleurloos en stijfjes. Hierdoor raakt de vriendschap, die zo cruciaal is voor het verhaal, uit evenwicht. Wat ziet Mickey toch in die slome Eddie? Met de chemie tussen de twee hoofdrolspelers zit het wel snor, maar het verhaal blijft wankelen. Tot het, letterlijk, eindigt in een bloedbad.

Foto: Roy Beusker