Op de première verloopt misschien nog niet alles vlekkeloos waardoor de afloop vragen oproept. Toch is de installatie A piece of time waarin performer Nick Steur het publiek meeneemt op een reis door tijd en beweging onbetwist intrigerend. Steur is druk in de weer onder een piramide terwijl toeschouwers zich om het bouwwerk verzamelen.

De toneelvloer is het speelveld voor performer en publiek, de tribune is van de ruimte gescheiden. Vier buitenzijden markeren de omtrek van de piramide. In het midden hangt een grote zilverkleurige bol. De constellatie die Steur heeft opgezet maakt meteen nieuwsgierig. Dunne ijzeren kabels verbinden de vier buitenzijden van de piramide en op de houten planken die hierop balanceren staat langs weerszijden op gelijke afstand een serie metronomen.

Als installatie is A piece of time al fascinerend om naar te kijken, maar Nick Steur laat zijn toeschouwers niet van een afstandje toekijken. Op informele wijze worden zij van meet af aan betrokken en medeverantwoordelijk gemaakt voor het verloop van de performance. Achter elke metronoom neemt op verzoek van Steur een toeschouwer plaats. Instructies worden gegeven, tekens moeten worden opgevolgd om natuurwetten te beproeven. Als het spel van start is gegaan, luistert Steur geconcentreerd en kijkt hij hoe het ritme van de verschillende metronomen samenvalt of  steeds dichter naar elkaar toe groeit. Een enkeling gaat niet mee en wordt, letterlijk, stilgelegd om de rest niet te verstoren. Het is een nauwkeurige exercitie in precisie, om tijd en beweging te laten samenvallen en een lichaam te laten vormen dat steunt op onderlinge relaties die langzaam maar zeker sterker worden, of waar soms als het opgaan in het geheel niet lukt, afscheid van moet worden genomen.

Betoverend is ook het beeld van de grote zilveren bal die Steur later in beweging brengt en lange tijd ronddraait. Schijnbaar eindeloos draait de zilveren globe rond en strooit kleine rode korreltjes uit over de vloer waarop zich steeds kleinere cirkels vormen.