Zoals ieder jaar presenteren de vierdejaars studenten van de mimeopleiding hun afstudeerwerk tijdens Playtime in het Veemtheater in Amsterdam. Dit jaar zijn dat Erika Cederqvist, Adbelkarim Elbaz, Rianne Meboer, Jurriën Remkes, Marjolein Roeleveld, Cornelia Hanselmann, Tim Senders, Dionne Verwey, Igor Vrebac en Hendrik Willekens.

Tijdens de eerste avond van Playtime valt de performance Volumes van Hendrik Willekens het meest op. In de witte studio van het Veemtheater creëert hij een duration performance van ongeveer vier uur. En dat is dan al de ingekorte versie. Allereerst leest Willekens zelf een inleidende tekst voor met daarin ook de spelregels. We mogen weg om de andere performances te zien en als we terugkomen mogen we ons drankje meenemen. Ten slotte geeft hij zijn drie performers de opdracht voor die avond: ‘Keep moving and take it easy’. Terwijl Willekens via zijn laptop loungy muziek aanzet, beginnen Nikki Hock, Alma Söderberg en Eva Susova te dansen.

Ondertussen zijn de andere voorstellingen te zien. The two of life van Jurriën Remkes en Peter van Til is een abstracte, fysieke performance waarin twee mannen in een opengewerkte, schuine, witte kubus bewegen. Op de witte wanden wordt continu het beeld van ruis geprojecteerd en ook het geluid bestaat voor een groot deel uit ruis met af en toe een aantal melodische klanken van een strijker. In die ruimte bewegen de mannen over de vloer, langs de wanden en creeëren beelden die desoriënteren. Wat is nou de wand en wat is de vloer? Wat is onder en wat is boven? Hoewel de voorstelling in esthetisch en fysiek opzicht tot in de puntjes verzorgd is, gebeurt er binnen die kubus te weinig om drie kwartier te boeien.

In Ik sta hier niet voor m’n lol van Tim Senders bezoekt een man (Johannes Bellinkx) om een niet nader benoemde reden een vrij hysterische coach (Tim Senders). De managementgoeroe-nonsens van de coach leidt tot de meest absurde, komische, zij het wat voordehandliggende ongemakkelijke situaties. Tot de man uiteindelijk zijn hart uitstort bij een kamerplant over het laatste functioneringsgesprek, met termen als ‘competentietraining’, ‘acquireren’ en ’teamgenoten’.

Teruggekomen in de studio bij Volumes, is de temperatuur aardig gestegen. Er hangt een ontspannen sfeer en de bewegingen van de performers zijn klein, rond en lief. Over de boxen klinkt Do you know the way to Santa Fe. Inmiddels is er iemand mee gaan dansen en aan de andere kant van de ruimte is iemand op de kussens gaan liggen. Het voelt als een feestje waar je even aan de kant zit en op je gemak kijkt naar dansende mensen. Je hoeft even niets. Willekens heeft daarmee een ruimte gecreeërd waarin publiek en performers even samen iets beleven. Een knappe en vooral aangename prestatie.