De toneelvoorstellingen van vroeger zijn de rockconcerten van nu. Dat moeten de makers van het Vlaamse Theater Zuidpool gedacht hebben toen ze besloten van Shakespeares meest wrede stuk, Macbeth, een rauw rockconcert te maken. Ze hadden geen betere vorm kunnen bedenken. En ze hadden geen betere componist kunnen vragen: Mauro Pawlowski (o. a. dEUS) tekende voor het intrigerende muziekconcept. In vijf kwartier worden op zijn stuwende tonen de hoogtepunten van de gruwelijke tragedie erdoorgejast, maar met behoud van de oorspronkelijke tekst.

Het toneel ziet eruit als een popconcertpodium, overal staan instrumenten en microfoons op standaards. De twee muzikanten worden ondersteund door vier acteurs, die behalve de instrumenten ook de zang en tekst voor hun rekening nemen. De oorspronkelijke toneeltekst (in het Engels) is gebruikt als songtekst. Een projectie op het achterdoek toont de beknopte vertaling. Als je niet naar de tekst zou luisteren, zou je kunnen denken dat je bij een regulier popconcert bent. Alles wijst immers in die richting. Het publiek staat voor het podium, de muziek is hard en ruig, de zangers grijpen vol overgave, soms wanhopig, hun microfoonstandaard vast. Deze Macbeth zou dan ook op een popfestival niet misstaan.

Maar het is meer dan een concert. Jorgen Cassier speelt Macbeth angstaanjagend kil, op het randje van bezeten. Onbewogen kijkt hij de zaal in. Machtsgeil als hij is, gaat Macbeth over lijken om zijn doel te bereiken. Zelden zag ik zo’n hardvochtig personage in het theater. Ook lady Macbeth, gespeeld door Sofie Decleir, is beangstigend in haar gedrevenheid om haar man aan de macht te krijgen. Harder nog dan hij is zij, wanneer ze hem aanspoort tot het plegen van gruwelijke moorden. Zelfs in de befaamde scène waarin ze het bloed van haar handen probeert te wassen, overheerst haar kille berekenendheid.

Gelukkig zitten er ook lichtere stukken in de voorstelling. Zo is de scène waarin een dronken portier met een denkbeeldige klopgeest praat in een uiterst swingend countryjasje gegoten, compleet met banjo. De muzikaliteit van de oorspronkelijke teksten komt volledig tot zijn recht, zelfs wanneer Macbeth ‘gruntend’ van angst zijn laatste tegenstander tegemoet treedt. Het enige smetje is wellicht de niet altijd even perfecte Engelse uitspraak van enkele van de acteurs. Maar dat is slechts een detail in deze indrukwekkende gruwelvoorstelling die hoorspel, hardrock, popconcert en de klassieken met elkaar doet versmelten in een groot gesamtkunstwerk.

(foto: Tom Cornille)