Het Haagse Festival De Betovering brengt in de herfstvakantie een breed internationaal programma voor kinderen van twee tot twaalf, in musea, bioscopen en theaters. Voor de allerjongsten maakte kinderdansgroep De Stilte HiHaHuttenbouwers. Dat klinkt als een hilarische ode aan een ideale vakantiebezigheid, maar dat wordt het niet.

‘Trek je oudste spijkerbroek aan, want we gaan hutten bouwen! In deze speelse dansvoorstelling word je getrakteerd op een fantasierijk beeldverhaal over de vier seizoenen. Dauw, zon, wind, regen, ja zelfs sneeuw: alles komen we tegen bij de hut. Maar dat geeft niks, want we zijn niet van suiker!’

Met die stoere intro lokt De Stilte de peuters en kleuters naar het theater. Die zien daar twee mensen slapen, een op de grond en een op een kastje. Onder mooie basklarinetmuziek van Mete Erker en Jeroen van Vliet worden ze wakker en gaan ze de wereld ontdekken. Die bestaat uit dat kastje op hoge poten, dat je ook een tafeltje met een dik blad kunt noemen. In het kastje zit klimop, maar voordat de dansers daaraan toekomen, verkennen ze wat er allemaal mee, op en onder kan. En dat is best veel. Alex Havadi-Nagy en Mirella de Almeida Castagna wringen zich in mooie bochten en houden de sfeer licht en speels.

Maar wie of wat zijn deze in het wit gehulde personen? Engelen? Broer en zus? De eerste mensen op aarde? De voorstelling laat veel te raden. Het sympathieke van de aanpak van choreografen Jack Timmermans en Jack Gallagher is dat ze niet voorkauwen wat er allemaal gebeurt en er terecht van uit gaan dat ook jonge kinderen wel enige abstractie aan kunnen. Het nadeel is dat ze heel weinig informatie over de situatie krijgen. Zeker nadat ze door de Bob de Bouwerachtige aankondiging op het verkeerde been zijn gezet.

Worden er dan helemaal geen hutten gebouwd? Eh, nee. Er wordt naar verwezen. Boven het tafeltje hangt een mobile van Bert Vogels, met daaraan buizenframes in de vorm van huisjes. Die worden neergezet, en als de takken klimop uit het tafelkastje zijn gehaald en uitgedeeld, mogen kinderen die over de kale staketsels hangen. Ja hee, dat is geen hutten bouwen.

Ook van dat fantasierijke beeldverhaal over de vier seizoenen komt het niet. Er vallen weliswaar zes druppels op het kastje waar de dansers onder zitten, en popcorn speelt even de rol van sneeuw, maar ook op dat gebied zou er veel meer te associëren zijn. De choreografen hebben kortom twee interessante mogelijkheden bedacht die ze allebei grotendeels onbenut laten. Een oude spijkerbroek is niet nodig; een mooie jurk kan ook best.

Foto: Hans Gerritsen