Het beste onderdeel van Like 4 real, de nieuwste productie van Marco Gerris (ISH), zit eigenlijk al voor de voorstelling. Op een projectiescherm komt een kleine twintig afbeeldingen van de Nederlandse kunstenaar Dadara voorbij, die voor deze voorstelling ook het concept en het decor op zich nam, in zijn herkenbaar surrealistische iconische stijl.

Een jongen geeft een meisje een boeketje met likes (het herkenbare duimpje waarmee je op Facebook je goedkeuring voor andermans posts kunt laten blijken), een stelletje tongt (zeg je dat nog?) met hun iPhones. Op een derde plaatje zien we de evolutie van de mens, van Neanderthaler naar homo sapiens sapiens naar smartphonejunkie naar levend like-symbool. Het ene kunststukje is nog geweldiger dan het andere. Doe mij daar maar een setje ansichtkaarten van!

In een oogopslag weet je waar het hier bij Like 4 real over gaat. We worden steeds meer geleefd door onze social media. We hebben honderden contacten maar geen echt contact. En waarom echt participeren als je ook iets kunt liken? (Daar kan Trijntje Oosterhuis – winnaar slechtste bericht Social Media Awards – ongetwijfeld over meepraten). Zoals de flyer het al bondig wist te verwoorden: sharing is caring, ik klik dus ik ben. Het is een onderwerp dat in een eerdere samenwerking, het aanstekelijk energieke HyperISH, ook al werd aangestipt.

De teksten van Dunya Khayame, vaste kracht bij ISH, stellen eigenlijk nooit teleur. Ze zijn fris, ze zijn gevat, ze zijn van nu. Acteur Merijn de Jong heeft geen tijd om te daten, zo vertelt hij aan het begin van de show. Hij is te druk met alle opwindende chatsessies. Tijdens zijn bezoekje aan Zanzibar – in full HD – heeft hij weer veel nieuwe vrienden toegevoegd. Maar slechts een enkeling heeft ook echt ‘toegevoegde waarde’.

Tegenover deze twee zwaargewichten houdt de dans zich niet staande. Niet dat de dans per se slecht is; zolang de acteurs niet proberen mee te dansen, kijkt het lekker weg. Het dansen voegt alleen weinig toe aan het geheel. Zonder al te veel problemen zouden de dansintermezzo’s van plek kunnen worden gewisseld, of helemaal worden weggelaten. De volumeknop gaat omhoog, de gedachten dwalen weg, het hoofd gaat op screensaver.

Ruw worden we uit onze dagdroom wakker geschud door de tweede helft, waarin De Jong zich splitst van zijn digitale identiteit (Shailesh Bahoran) en à la Alice terechtkomt in Dadaraland – wat, helaas, leuker klinkt dan het is. Wat volgt is een onzinnig toneelstukje met Janna Fassaert als een kruising tussen de Gekke Hoedenmaker en de Hartenkoningin, die De Jong al prrrrrrrrr’end koekjes voert maar bij ongehoorzaamheid zijn duimen dreigt af te hakken. Zal het De Jong lukken om zijn duimen te behouden? Zal hij zichzelf weer weten te vinden, zelfs al belandt zijn digitale identiteit in een like-kist (ook daar zal, net als de ansichtkaarten, zeker een markt voor zijn)? Kan het ons iets schelen?

Foto: Studio Breed