Als er één gezelschap in Nederland haarfijn de tijdgeest aanvoelt, dan is het wel Mugmetdegoudentand. Met graagte observeert dit theatercollectief de moderne mens en zijn omgeving om die vervolgens met veel zelfspot te fileren. Quality time is een theaterhit van zes jaar geleden die nu opnieuw in de theaters is te zien in een geactualiseerde versie.
Het lijkt een perfect gezin. Vader is netmanager bij de Publieke Omroep en moeder is parlementslid. Hun twee kinderen worden ogenschijnlijk met zorg omringd. Achter de façade van correctheid die de ouders kenmerkt, schuilt opportunisme en egoïsme. De kinderen van vier en zes jaar oud zien feilloos wat er mis is met hun ouders en de wijze waarop zij met elkaar omgaan.
Marcel Musters speelt de vader, een ijdele praalhans die graag belangrijk wil zijn en wil opvallen. Joan Nederlof is de paranoïde moeder die zich constant zorgen maakt. In de versie uit 2006 was zij Kamerlid voor D66. Nu dient ze de VVD-fractie. Rutte heeft haar de portefeuille cultuur toebedeeld waarmee ze zich maar moeilijk kan profileren. Als ze naar een sponsorgala moet, ergert ze zich aan het gejengel van violiste Janine Jansen. Ook komt zijdelings de crisis aan bod.
De essentie van Quality time is de karaktertekening van de ouders. In hun grenzeloze egoïsme verwaarlozen zij hun kinderen volkomen. Zoonlief is doodsbang voor zwemles, maar wordt stelselmatig genegeerd. Moeder spreekt over wie wanneer de kinderen van school haalt alsof het corvee betreft. De dochter, prachtig gespeeld door Lineke Rijxman (die voor deze rol in 2006 de Colombina won), legt vroegwijs feilloos de gebreken van haar moeder bloot. Dick van den Toorn speelt op overtuigende wijze de kleuter, waarbij zijn fysiek een extra dimensie aan de rol geeft.
De actualisering van de tekst wordt navrant als de dochter berichten uit de krant memoreert over ouders die in de afgelopen paar jaar hun kinderen of elkaar gruwelijkheden hebben aangedaan omdat zij het leven niet meer aankunnen. Quality time laat zien dat kinderen en volwassen niet wezenlijk van elkaar verschillen. De kinderen hebben de ouders nodig en weten dat maar al te goed, maar verder lijken ze behoorlijk op elkaar. In deze satire wordt dit op amusante en indringende wijze duidelijk. Juist die combinatie is de kracht van Quality time.
