Met Mirror mirror ging een langgekoesterde wens van choreografe Conny Janssen in vervulling: een voorstelling maken in de havens van Rotterdam. De Onderzeebootloods op het RDM-terrein waar deze plaatsvindt, kun je over het water of over de weg bereiken, beide routes maken de enorme reikwijdte van het havengebied voelbaar. In de verte is de skyline van Rotterdam zichtbaar, langs de kades staan talloze containers opgestapeld, een niemandsland dat ontsloten wordt door de bedrijvigheid over het water.
In de Onderzeebootloods heeft het gezelschap van Conny Janssen een warme ontmoetingsplek gecreëerd met containerkunst, barretjes en een restaurant. De tweede hal, waar de voorstelling plaatsvindt, is langgerekt en hoog. Als het publiek plaatsneemt op de tribune op de kopse kant kijkt het over een tientallen meters lange, spiegelgladde vloer. Bijna de hele oppervlakte van de hal is tot enkelhoogte onder water gezet. Boven het water hangt een grote ronde spiegel die gedurende de voorstelling de bewegingen van de dansers, het water en de projecties weerspiegelt. De ruimte vormt een prachtig speelvlak voor de dansers van Conny Janssen. Tijdens de voorstelling komen ze dichtbij de toeschouwers maar zien we ze ook in de verte verdwijnen.
Halverwege wordt de vloer van de hoge hal overbrugd door een kantoor dat op stalen palen over de volle breedte staat, waarin Sinfonia Rotterdam onder leiding van Conrad van Alphen speelt. Door de kale kantoorruimte – type gipsplaat en systeemplafond – met steeds een andere kleur licht te vullen, steken de silhouetten van de musici af; een eenvoudige ingreep, maar mooie vondst. Daar achter, een deel van de hal is door de kantoorbrug aan het oog onttrokken, zakt later in de voorstelling een grote, doorschijnende bol. Het imponerende toneelbeeld en video-ontwerp van Thomas Rupert en Wim Bechthold, en het lichtontwerp van Marc Heinz en Remko van Wely, geven de Onderzeebootloods een museale uitstraling.
Tijdens Mirror mirror bewegen de dansers zich gedurende vijf kwartier door het water, ongetwijfeld een flinke uitdaging en een zware fysieke opgave. Aanvankelijk waden ze langzaam, waardoor rimpelingen door het water trekken. Maar gaandeweg wordt hun bewegingsarsenaal groter, waarbij het water van de gladde kostuums afglijdt.
Aankomst en afscheid – de wuivende armen in de verte kunnen hier in de Rotterdamse haven beide kanten op. Sterke beelden vinden op momenten hun weerklank in de dans. De cirkel van de spiegel, de kringen in het water, de bol die later boven de wateroppervlakte hangt – deze vormen komen regelmatig in het bewegingsmateriaal en de choreografie terug.
Mirror mirror kent een aantal krachtige solo’s en duetten, en met hun komst tillen Christiaan De Donder en Remy Tilburg de dans op een hoger plan. Maar de voorstelling heeft helaas ook een makke. Niet altijd lijkt de dans zich goed tot de rijke composities van John Adams, Philip Glass, Rachel’s en Joby Talbot te verhouden. En dat is met al deze fantastische ingrediënten een gemis.
Foto: Leo van Velzen
