Niemand minder dan de Zon zelf was door Spinvis ingehuurd als lichtman voor zijn ambitieuze muziektheaterproject Kintsukuroi. Dat is spelen met vuur, zou je zeggen. Niet dat de zon het zelf zou laten afweten, die is behoorlijk betrouwbaar. Maar tussen het ene en het andere hemellichaam zitten ettelijke potentiële stoorzenders.

Spinvis had geluk. De machtige wolkenpartijen lieten genoeg ruimte voor het felle zonlicht om de op het immense strand van de Terschellinger Noordvaarder het her en der neergelegde goud prachtig te doen blinken. Omdat de titel verwijst naar een wijze van restaureren met goud, zou het sneu geweest zijn als dit effect niet had kunnen optreden.

Spinvis’ directe inspiratiebron voor Kintsukuroi was de Japanse tsunami van 2004. De machteloosheid van de mens tegenover de enorme kracht van de natuur. Tijdens de lange autoritten van en naar optredens met zijn partner Saartje van Camp kreeg het idee meer en meer gestalte en dijde het project almaar meer uit. Twee dansers (Francis Sinceretti en Karin Lambrechtse), een choreograaf (Adriaan Luteijn), een regisseur (Ria Marks), een vormgever en kostuumontwerper (Judith de Zwart), een koor (onder leiding van Hans Primusz): voor  minder deden ze het niet.

De geïnvesteerde tijd is het meer dan waard geweest. Kintsukuroi is een ontroerend verhaal geworden over de liefde van een oudere man voor een jongere vrouw. Hij is seismograaf, op zoek naar de taal van de aarde. Zij deelt zijn liefde voor exactheid. ‘Ze begrijpt de poëzie van de wiskunde.’ Aan hun liefde komt bruusk een einde als zij ten prooi valt aan de woeste golven. Of eigenlijk komt dat einde helemaal niet: hij weigert te geloven dat zij slachtoffer geworden is van de tsunami. ‘Het is slechts een teken om de tijd stil te zetten, onze liefde te behoeden voor verval.’ Met zijn seismografische apparatuur meent hij nog steeds haar hartslag te kunnen horen.

Dit verhaal komt tot ons via een geluidsband. De man en de vrouw dansen het. Een prachtige vondst die ervoor zorgt dat de toch al zo poëtische taal van Spinvis een nog stijlvollere lading krijgt. Taal en beweging vloeien samen, gedragen door de meerstemmige koorzang en de van Japanse invloeden doordrenkte compositie.

Spinvis zelf onderbreekt af en toe de mijmeringen en flarden jeugherinneringen van de man door in de rol van verteller te treden. Onder andere met een mooie sage over een Japanse keizer die zo gelooft in de kracht van de verbeelding dat hij een onzichtbare bruid trouwt.

Kintsukuroi is ondanks het tragische verhaal een in meerdere opzichten sprookjesachtige voorstelling geworden. Met dank aan de locatie en de weersomstandigheden natuurlijk maar die zijn dan ook door de makers naar hun hand gezet en volledig benut. Dat er op deze plek permanent een onheilspellende spanning heerst, zoals Van Camp laat optekenen in de festivalkrant, is onzin. Op het wad vallen vanwege de eb de bootjes droog, een hond springt uitgelaten naar een stok en de veerboot naar Harlingen brengt de mensen alweer huiswaarts. Vrediger kan het niet. Alleen de strakke noordenwind, die had wel wat minder gemogen.

Foto: Saris & den Engelsman