In vrije val zweven een man en een vrouw door de lucht aan het begin van de dansfilm Flight of life. Het is de opening van het programma Heroes waarmee choreograaf Joost Vrouenraets momenteel langs theaters toert. Geluid van brekend glas geeft misschien een onbestemd gevoel aan de toeschouwer, maar dat is van korte duur, want hij wordt al gauw in de gepassioneerde relatie van een man en een vrouw getrokken. Met de heftige, maar verrassende ontknoping is Flight of life een sterk begin van Heroes dat verder uit twee live door Joost Vrouenraets zelf en Maïté Guérin uitgevoerde duetten (S)now en Skin & (m)eat bestaat.
In (S)now siert een ronde cirkel van gras, omringd door grote industriële lampen, het midden van het toneel. De ontwikkeling van de relatie tussen een vrouw en een man, gestoken in kleurige kostuums, laat zich duidelijk aflezen aan hun dans. De twee verschillende karakters, de hevige momenten waarbij hun hoofden wild langs elkaar slaan, het verlaten. De emotionele lading is telkens nauw verwant met de stemmingen die de muzikale compositie van Arvo Pärt oproept. Door die letterlijke vertaalslag is (S)now weinig verrassend.
In Skin & (m)eat is duidelijk gekozen voor een andere esthetiek, de danstaal is wilder en rauwer. Dit tweede duet opent met dezelfde cirkel op de vloer, al blijkt al gauw dat het gras heeft plaatsgemaakt voor zand dat later opstuift in de onstuimige bewegingstaal. Ook de kostuums komen overeen, al is het kleurgebruik nu veel neutraler. Toch is Skin & (m)eat al wat spannender – ook in het partnerwerk – dan (S)now.
Inherent aan het creëren van een duettenprogramma over de relatie tussen een man en een vrouw is het risico om in clichés te vervallen. Helaas lukt het Vrouenraets in onvoldoende mate om over deze valkuil heen te springen. Duidelijk zichtbaar is ook dat de choreograaf nog op zoek is naar een eigen stem, nu schurkt het werk nog te veel aan tegen voorgangers in de danskunst.
Vooral (S)now is een stuk dat je niet zo snel in de zaal van Kikker verwacht, tegenover de meer experimentele en gedurfde voorstellingen die daar geprogrammeerd worden. Met de veilige artistieke keuzes heeft het programma van Vrouenraets meer verwantschap met werk van meer gevestigde gezelschappen, al blijft de kwaliteit van de uitvoering daarbij achter. Maar, Kikker mag zijn publiek meestal wat anders voorschotelen, het publiek reageert flink enthousiast na afloop van Skin & (m)eat.
‘Als je iets moois ziet, geef ze een geluid. Dat zijn deze supertalenten gewend.’ Eigenlijk wil choreograaf Lloyd Marengo met die introductie zeggen dat het voor de vijf beginnende makers, begeleid door zijn hiphopgezelschap, best even wennen is om tijdens drie korte optredens te shinen in de beleefde stilte van een donkere theaterzaal. (meer…)
Zoekend, onaf, onstuimig, ambitieus, erg goed en dan weer erg slecht: dit zijn de kwalificaties die zich aandienen na het zien van de voorstelling Solitary heroes door Teddy May de Kock en Gonca Karasu. Nadrukkelijk afficheren zij zich als ‘jonge theatermakers’. De Kock is in 2011 is afgestudeerd aan de acteursopleiding van Arnhem, Gonca Karasu een jaar later. […]
