Voorafgaand aan een optreden van hoofdgast Carole Samaha traden op het festival Souk twee dansers van Het Nationale Ballet op in een choreografie van Peter Leung, A man and a woman.

Souk, het tweejaarlijkse festival waarin een mix van Arabische en Nederlandse muziek en dans wordt vertoond, heeft dit jaar als hoofdgast de Libanese popzangeres en actrice Carole Samaha uitgenodigd. In een strakke witte avondjurk vol glitters maakt zij haar opwachting in het Amsterdamse Concertgebouw. Maar voordat zij onder luid applaus op enorme stilettohakken de hoge trap afkomt om haar aandeel te beginnen, introduceert jazzpianist en gastheer van de avond Michiel Borstlap twee jonge dansers van Het Nationale Ballet: de Mexicaanse Isaac Hernández met zijn levens- en danspartner Victoria Ananyan uit Armenië.

Onder begeleiding van Holland Symfonia, het klassieke symfonieorkest dat gespecialiseerd is in balletmuziek, dansen zij op een extra geplaatst zaalpodium een gloednieuwe pas de deux gemaakt door hun collega Peter Leung. Hij is sinds 2003 ook als danser aan Het Nationale Ballet verbonden en heeft bij vorige edities van Souk eveneens gechoreografeerd. Voor de veelbelovende Hernández en Ananyan maakte hij het duet A man and a woman.

Beide dansers spelen ook een rol in de Avro-documentairereeks Bloed, zweet en blaren, die toont wat er achter de schermen allemaal aan werk wordt verricht bij een groot en gerenommeerd klassiek dansgezelschap als Het Nationale Ballet. Daarin zien we hoe Isaac Hernández tot eerste solist wordt gepromoveerd; hij heeft een een zuivere ballettechniek en een enorme sprongkracht. Zijn vriendin Victoria Ananyan is opgeleid in Rusland, waar alleen de allerbeste dansers afstuderen.

Grote verwachting schept deze balletuitvoering dus tijdens Souk, maar helaas wordt die niet waargemaakt. De kwaliteiten van de dansers komen in dit stuk niet goed tot uiting. Vooral Hernández komt er bekaaid af. Hij ondersteunt de ballerina waar hij kan, maar dat dienende werk laat hem zelf niet schitteren. Victoria Ananyan draagt een zwartfluwelen strapless lijfje waaronder een lange grijze tutu hangt. Ze ziet er op en top klassiek uit, op spitzen, en danst met zwierige armen die aan de folkloredans zijn ontleend.

De choreografie is gezet op muziek van twee componisten, de Turkse Ahmed Adnan Saygunen en de Libanese Claude Chalhoub. Eerst danst de ballerina een solo en dan volgt de pas de deux. Lang duurt het niet, want iedereen wacht immers op de zangeres uit de hoofdact. Toch had deze als wereldpremière aangekondigde choreografie best wat meer gewicht in de schaal mogen leggen. Het is een ouderwets klassiek stukje zonder karakter geworden. Mooi, maar helaas saai en weinig creatief. Een gemiste kans om de Arabische wereld nog beter te laten kennismaken met deze West-Europese kunstvorm en met deze prachtige dansers.

Foto: Kasper Vogelzang