Het openingsliedje heeft wel wat. Dat alles maar top is of moet zijn in je leven. Of in elk geval dat je de schijn ophoudt dat het ‘top’ is, als sociaal gewenst antwoord op de vraag: ‘Hoe gaat het?’ Dan ga je er even voor zitten, voor Marieke Visser en haar programma Top. Een dik uur later mag je eindelijk opstaan en doet de buitenlucht weldadig aan.
Marieke Visser, frisse meid, enthousiast, heeft dat uur niks van enig belang, niks nieuws en niks origineels te melden gehad. Dat is een dodelijke en harde constatering voor een kleinkunstenaar. Immers, die staat met haar eigen kijk op de wereld op een podium en wil daarmee een zaal vol mensen amuseren of aan het denken zetten. Het liefst beide.
Dat lukt niet als je kijk op de wereld niet verder gaat dan je eigen – voor anderen onbeduidende – en vaak niet verder dan je eigen – voor anderen oninteressante – navel. Dat lukt niet als je liedjes zingt achter een vleugel en je pianospel bestaat uit twee akkoorden hamertje-tik. Dan mag Marieke Visser wel een aardige performer zijn met flair, maar daarmee alleen wordt een avond niet spannend, gaat het niet leuk worden, of een beetje schuren. Daar heb je goed materiaal voor nodig. En misschien ook een pianolesje.
Halverwege schrik je even wakker, als ze als vrouwelijke cabaretier het wezen van de man onder de loep dreigt te nemen. Maar nee…, Marieke komt niet verder dan haar vriendje die een uur voor de spiegel staat om zijn haar met gel in de war te schikken.
Huis tuin en keukengebabbel, meer is het niet. Vrouw van dertig, vriendinnen met baby’s, samen stappen is om middernacht voorbij. Herinneringen aan een stukje taart dat ze als kleuter at, meditatiecursus (in Amstelveen…), een liedje over ‘Mooiemannendag’, de ‘Doutzen Kroes Blues’ en godbetert een meezinger: over ‘Linda de Mol, Linda de Mol, hoe hou je ’t vol’. Het zal allemaal wel met ‘top’ hebben te maken, maar dat thema is dan allang in een poel van cliché’s ten onder gegaan.
‘Marieke Visser won in 2009 de “persoonlijkheidsprijs” tijdens Cameretten,’ staat in de aankondiging van Top. Je staat al met 3-0 achter als je impresariaat je nog met een dergelijk bejaard en ook volstrekt onbeduidend feit in de cabaretmarkt poogt te zetten.
Waarom werd Marieke Visser de afgelopen vijf jaar niet opgemerkt? Het antwoord geeft ze in Top: ze was bezig met vriendinnen, oppassen op hun baby’s, verjaardagsfeestjes, meditatiecursusje, dromen van een reisje Vietnam, beetje in de badkamer kijken naar haar vriendje die uren voor de spiegel zijn haar in de gel zet.
Foto: Curly & Straight
Waarom wordt kritiek op een recensie hier niet gedoogd?
Hoezo?
Ik had een reactie geplaatst waarbij ik vraagtekens zette over de alinea waarin over haar Cameretten winst wordt gesproken. Die hele alinea is in mijn optiek vrij onbelangrijk. Een winnaar hoeft niet perse meteen op tournee, wellicht gebruikt die de jaren erna juist om aan de debuutvoorstelling te schaven. Zoals Buurman het hier beschrijft lijkt hij de tournee na de winst als een ”moeten” te zien, iets wat zo snel mogelijk moet gebeuren. Zo niet dan is het gewoon een goedkope manier om de recensie af te sluiten.
Ik heb normaal gesproken weinig behoefte te reageren op recensenten die recensenten recenseren. Ik heb al eens vaker gezegd: voordat je commentaar hebt zul je toch eerst beter moeten lezen. Dat is hier wel heel nadrukkelijk het geval
Met andere woorden: Je wil niet dat mensen op je recensies reageren omdat je een recensie niet kan beargumenteren. Duidelijk.
Nee, kennelijk is het je nog steeds niet duidelijk, getuige dit antwoord. Over welke prijs heb ik het en voor wie is die opmerking nou bedoeld? De recensie staat bol van de argumenten waarom ik het niks vond maar met jou blijf ik kennelijk aan de gang. Nog iets over het aantal sterren?
Nee, gezien deze reactie is het Je in het geheel niet duidelijk en zal het dat ook wel nooit worden. Over welke ‘prijs’ hebben het hier? En aan wie is deze opmerking gericht? En nee, ik ga een recensie vol argumenten waarom ik Marieke Visser niet leuk en oninteressant vond, niet nog eens beargumenteren.
De persoonlijkheidsprijs. Die haar aanmoedigde om nog aan haar voorstelling te gaan werken en wat jij gebruikt als ”bejaard en onbeduidend” feit. Wat vrij overbodig is en lijkt op goedkoop scoren.
Voor jouw informatie – al weet ik nu al wat je volgende opmerkingen zijn – dit is haar tweede programma.
Een persoonlijkheidsprijs gaat zoals het woord al zegt, over haar ‘persoonlijkheid.’ Lees: Ze is fris en enthousiast is en een performer met flair.
Haar materiaal was in 2009 echter zo mager dat ze de finale niet eens haalde. Als zij deze ‘ persoonlijkheidsprijs’ een aanmoedigingsprijs vond, zoals jij zegt, dan heeft ze in het niet halen van de finale en de redenen daarvoor kennelijk niet OOK een aanmoeding gezien. En zo kom je in 2014 uit bij twee recensies die – hoewel verschillend van toon- op hetzelfde neerkomen, namelijk dat het overgrote deel geneuzel dan wel huis tuin en keukengebabbel is.
Als jij niet snapt – en dat doe je heus wel, maar je wilt t niet – dat dat na vijf jaar nogal teleurstellend is en dat je als impresariaat niet nog s kunt aankomen met een aanprijzing uit 2009, die haar eerder schaadt dan baat, dan niet. Als jij het goedkoop scoren vindt als ik het resultaat van vijf jaar schaven samenvat aan het einde , lees je slecht en ben je dus kennelijk niet in staat dat als onderdeel van het voorafgaande te zien . Als ze die vijf jaar had besteed aan -bijvoorbeeld – pianolessen en het schrijven van boeiend materiaal, dan had ik niet geschreven wat ik schreef
Ik vind reacties prima, maar als die zoals de jouwe de laatste jaren voortdurend opmrkingen bevatten als – ik heb t archief er even voor geraadpleegd- ‘ vooringenomen’ , ‘vijf sterren van buurman is dus vier van een serieuze recensent’ en ‘ goedkoop scoren’ , zonder de programma’s zelf te hebben gezien, degradeer je jezelf tot een van de halfanonieme roeptoeters op het net, waar ik verder schouderophalend aan voorbij ga en niet meer op reageer.
Afgezien van het feit dat ik de voorstelling wél heb gezien en je voor iemand die schouderophalend doorgaat wel vrij lang en veel blijft reageren.
Nu ben je echt een voorspelbare zielepoot geworden. Eerst zeiken dat je geen argumenten krijgt en als je die wel krijgt pruttel je zo nog wat na?
Omdat ik de argumenten wederom zwak vind. Ik snap de noodzaak om het persbericht/aankondiging in de recensie te vernoemen niet echt. Als je dat doet kun je bij vrijwel elke voorstelling er iets negatiefs uit pikken.
Dat dit de tweede voorstelling is wist ik overigens niet.
Allemachtig, ik geef t op