Thomas van Luyn biedt met De Grote ADHD-Experivaganza vooral een avond vol vermaak.

Toen Thomas van Luyn twee jaar geleden de diagnose ADHD kreeg, werden veel zaken waar hij in zijn dagelijkse leven tegenaan liep in perspectief geplaatst. Zo begreep hij beter waar zijn verslavingsgevoeligheid vandaan kwam, werd duidelijk waarom het voelde alsof hij áltijd iets vergat en snapte hij eindelijk zijn voortdurende strijd met deadlines. ‘Ik loop in mijn hoofd chronisch over een plein vol beren.’

In een ongedwongen vorm die tussen cabaret en stand-up hangt, rijgt Van Luyn zijn persoonlijke beslommeringen aan elkaar. Hij beschrijft de wanorde die als rode draad door zijn leven loopt, speelt een onaf lied op zijn vleugel en haalt een feitje aan over zijn neurologische aandoening. De manier waarop hij ongebreideld de ene na de andere impuls volgt geeft de chaos in zijn adhd-brein weer en zorgt regelmatig voor grappige momenten. Ook als hij door een korte aandachtsspanne midden in anekdotes op willekeurige zijsporen raakt, heeft dit een bijzonder vermakelijke uitwerking. Hij schakelt behendig tussen publieksinteractie, gesproken tekst en muziek, en houdt met zijn spontane woordspelingen de aandacht vast.

Hoewel de acteur, schrijver en cabaretier een hele voorstelling besloot te wijden aan de – wereldwijd steeds vaker voorkomende – ‘afwijking’ die op verschillende manieren zijn leven heeft beïnvloedt, lijkt hij omtrent de ernst van bepaalde moeilijkheden niet volledig de diepte in te durven gaan. Hij vertelt wel dat ADHD suïcidale neigingen kan veroorzaken, maar ook dat die volgens zijn therapeut geen doodswens, maar behoefte aan rust in het hoofd aanduiden. Als de deurwaarder vanwege een verwaarloosde boekhouding voor zijn deur staat, komt hij probleemloos van hem af omdat hij meer dan genoeg geld op zijn bankrekening heeft. Als hij medicatie gaat slikken, gaat zijn mentale storm liggen. Hierdoor zou je je kunnen afvragen of er niet te makkelijk doorheen wordt gefietst.

Naast de muzikale intermezzo’s wordt de monoloog onderbroken door korte gesprekken die Van Luyn voert met presentator en wetenschapsjournalist Anna Gimbrère. Zij verschijnt achter hem op een kleurrijk scherm en beantwoordt op willekeurige momenten zijn vragen met wetenschappelijk onderbouwde antwoorden. Dit onderdeel doet denken aan een theatercollege dat inhoudelijk nog te mager is om zo genoemd te mogen worden.

Als er ter afsluiting vanuit het publiek vragen gesteld mogen worden, lijkt Van Luyn zich de rol van een ADHD-expert te hebben aangemeten. Dit komt uit de lucht vallen omdat hij deze taak eerder aan Gimbrère toekende. Verder dan adviezen die hij vanuit zijn persoonlijke ervaring kan meegeven gaat het niet, maar ook hier weet hij met vaardig tegenspel het publiek om zijn vinger te winden.

In De Grote ADHD-Experivaganza probeert Van Luyn een leven met ADHD invoelbaar te maken. Hoewel hij hier op momenten in slaagt, biedt hij vooral een avond vol onverdunde komedie.

Foto: Sanne Groot