Als je Selma Visscher een beeld van zichzelf hoort schetsen, krijg je een beetje met haar te doen. Als kind sliep ze op de overloop, achter een gordijn, want met een moeder en drie broers waren de slaapkamers op. En de Renault Clio was ook maar vier-persoons, zodat Selma op de achterbank tussen haar broers op een kussen werd geperst. Als ze jarig was, trakteerde ze op school met gezonde dingen en daar werd ze niet populair mee in de klas. Ach gossie.

Selma Visscher wil nu weleens écht gezien worden en niet meer weggestopt. Ze wil onbeschaamd zichzelf zijn. Dus daar staat ze dan, in het theater met haar debuutprogramma Ik kijk liever. De titel suggereert bescheidenheid, een mens die aan de zijlijn staat en observeert. En dat doet ze ook met ons. Terwijl ze verhalen vertelt en een handvol liedjes zingt met begeleiding van broer Lars, een multi-instrumentalist, lijkt ze te peilen of we haar zien zoals ze graag gezien wil worden.

Visscher koos ooit voor de panfluit toen haar moeder al haar kinderen een muziekinstrument liet kiezen. Ze was ‘die panfluitiste’, maar toen ze werd aangenomen voor de panfluitstudie op het conservatorium bedacht ze zich dat ze zonder die fluit ook bestaat. Visscher ging naar de toneelschool, maar bleek geen talent als actrice te hebben. Ze werd weggestuurd en een maand later won ze  het Groninger Studenten Cabaret Festival en stond ze nog datzelfde jaar in de finales van het Amsterdams Kleinkunst Festival en Cameretten.

Ze houdt het anderhalf uur dicht bij zichzelf. Ze vertelt over haar jeugd in Emmen, over haar leven als echtgenote van een man die de hele dag zit te gamen en waarmee ze geen gesprek kan voeren omdat ze eerst moet wachten ‘tot ie dood is’ . En die geen benul heeft dat kledingstukken die zijn gewassen na een tijd die status weer verliezen. Nee, ze klaagt niet, maar ze wil haar publiek er toch even in betrekken, nu we er toch zijn. Eenzaamheid gaat ze te lijf door Google vragen te stellen en er dan achter te komen dat er vele anderen met haar die vraag ook al eens stelden.

Selma durft heel klein te zijn op haar podium. Vooral in haar liedjes laat ze haar kwetsbare kantjes horen. Soms is Selma bij het bedeesde af, haar vertelstijl is beheerst, de humor wat karig, maar wel fijnzinnig. Een ogenschijnlijk niemendalletje van een verhaal kan ze ineens een brutaal ‘huppeltje’ meegeven zodat het toch wat wordt. Bij een aantal verhalen haak je af, omdat het waarom je ontgaat en de context niet helder is. Op die kabbelende momenten wens je wat peper en zout, wat reuring in de tent.

Maar het moet gezegd: hoe meer het anderhalf uur durende programma vordert, hoe meer grip je krijgt op deze dame en vooral haar stijl.

Foto: Anne van Zantwijk